امیرالمؤمنین
دکتر بشار عوّاد از محققین معاصر، هنگامیکه با توثیقات حریز بن عثمان توسط علمای عامه مواجه می‌شود، اظهار تعجب می‌کند و می‌نویسد: به خدا قسم در باورم نمی‌گنجد کسیکه به حضرت علی (علیه‌السلام) توهین و جسارت می‌کند، چگونه ثقه و در صراط مستقیم باشد؟ از گزافه گویی‌ها به خدا پناه می‌برم؟
چگونه ممکن است شخصی که به صورت علنی و در موارد متعدد نسبت به خلیفه مسلمین جسارت فاحش می‌کند را احمد بن حنبل و ... توثیق کرده و پیروان ایشان نیز دم بر نمی‌آورند اما اگر کسی کوچک‌ترین جسارتی به عمر و ابوبکر کند او را از عدالت خارج می‌دانند.
ابن حجر عسقلانی با مطرح کردن این سؤال که چرا افرا د ناصبی مانند لمازه توسط علمای رجال توثیق شدهاند؟ بغض و کینه نواصب نسبت به حضرت علی (علیه‌السلام) را دیانت دانسته و به توجیه شتم و سبّ و لعن امیرالمومنین علی (علیه‌السلام) توسط نواصب پرداخته است.
وقتی از لمازه درباره دوستی با امیرالمومنین سؤال شد، در پاسخ گفت: چگونه کسی را که در یک صبح‌دم شش هزار نفر از اقوام مرا کشت، دوست داشته باشم؟!
در پاسخ به عقیده جاهلانه و نابخردانه ابن تیمیه درباره حضرت علی و اعتراض به جنگ با عایشه و طلحه و زبیر، حضرت علی (علیه السلام) می‌فرمایند: رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) درباره جنگ با ناکثین، قاسطین و مارقین به من خبر دادند.
ابن تیمیه نسبت به اصحاب رسول گرامی اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) برخورد دوگانه و کاملا متمایزی را از خود بروز داد و در راستای دشمنی با حضرت علی (علیه‌السلام) همه کسانی که آن حضرت را کافر و فاسق می‌دانستند را از گروه‌ها و افراد معروف و شناخته شده می‌دانست.
«سبّ و لعن امیرالمومنین (علیه‌السلام) در طول دوران حکمرانی بنی‌امیه و بر فراز بیش از هفتاد هزار منبر ادامه پیدا کرد و حکم سنت را یافت» و «زمانی که عمر بن‌عبدالعزیز از این بدعت امویان ممانعت کرد، با اعتراض شدید حاضرین در مسجد مواجه شد و متهم به ترک سنّت شد.»
معاویه اولین کسی بود که حضرت علی (علیه‌السلام) را لعن کرد و مردم را نیز به این کار تشویق کرد. در پی این بدعت‌گذاری، حضرت علی (علیه‌السلام) هزار ماه به دستور معاویه، بر فراز منبرها لعن شد.
ابن‌تیمیه دوستداران اهل‌بیت را مرتد و کافر دانسته، اما کسانی را که حضرت علی (علیه السلام) را تکفیر و لعن کرده‌اند را مسلمان واقعی و عمل‌کننده با احکام اسلام معرفی می‌کند.
نورالدین سندی حنفی می‌نویسد: امیرالمومنین علی بن ابی‌طالب (علیه‌السلام) به سنت‌های پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) عمل می‌کرد، اما بنی‌امیه به خاطر دشمنی با امیرالمومنین (علیه‌السلام) سنت‌های رسول گرامی اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) را کنار می‌گذاشتند.
فخر رازی در جمع‌بندی نهایی خود می‌نویسد: «بلند خواندن «بسم الله الرحمن الرحیم» توسط حضرت علی (علیه‌السلام) به تواتر به ما رسیده است و کسانیکه در دین خود به علی بن ابی‌طالب (علیه‌السلام) اقتدا کنند، راه راست را انتخاب کرده‌اند و هدایت شدهاند.
برای اثبات عصمت اهل بیت موارد متعددی از قرآن و روایات وجود دارد. آیات فراوانی وجود دارد که عصمت ائمه اطهار را ثابت می کند و نیازی به استدلالات عقلی نیست. همچنین روایات بسیاری که حجت را بر همگان تمام کرده است. یکی از این روایات روایت الحق مع علی و علی مع الحق است.
آیه 124 سوره بقره بر انحصار امامت شخص عادل تاکید دارد. با توجه به این مساله تنها امام علی (علیه‌السلام) است که ظلم نکرده و دیگران دچار بزرگترین ظلم (کفر) شدهاند. در این صورت امام علی (علیه‌السلام) شایسته جایگاه امامت است.
آیه اولی‌الامر یکی از آیاتی است که در راستای اثبات ولایت امام علی (علیه‌السلام) استفاده می‌شود. این آیه دلالت بر لزوم اطاعت مطلق از اولی‌الامر دارد که از این‌روی باید، ایشان معصوم باشد؛ چرا که در غیر این‌صورت قبح عقلی لازم می‌آید و تنها شخصی که پس از پیامبر معصوم بود، امام علی (علیه‌السلام) است.