وهابیت و سلفیون به تأسی از اجدادشان از اهانت و جسارت به ذوات مقدسه اهل بیت دست بر نمی دارند و به هر بهانه ایی که شده کینه و حقد خود را نشان می دهند. آنها حتی حاضرند که روایات را تقطیع کرده و خیانت در امانت کنند ولی به هدف شومشان برسند. غافل از این که نور خدا هرگز خاموش نمی شود.

خاندان بنی امیه از قبل از اسلام، رقیب سخت برای بنی هاشم بودند و این رقابت بر سر آقایی و شرافت، کار را به جایی رسانید که آنان از همان زمانها حقد و کینه درونی نسبت به این خاندان طیبه و پاک داشته باشند. و آن زمانی هم که حکومت به پیامبر رسید کینه آنها چند برابر گردید اما کاری از پیش نبردند. تا اینکه خلافت به حضرت علی(ع) رسید که معاویه علاوه بر این که دشمن حضرت بود به شیعیان هم سخت می‌گرفت

«حارث بن حوت»‏ نزد امام آمد و گفت: آيا چنين پندارى كه من اصحاب جمل را ( با این عظمت و جلیل القدر بودنشان مانند طلحه و زبیر) گمراه مى‏دانم؟ حضرت فرمودند: اى حارث! تو زير پاى خود را ديدى، امّا به پيرامونت نگاه نكردى، پس سرگردان شدى، تو حق را نشناختى تا بدانى كه اهل حق چه كسانى مى‏باشند؟ و باطل را نيز نشناختى تا باطل گرايان را بدانى.

اینکه امیرالمؤمنین پس از قتل عثمان فرمود: «مرا رها کنید و کسی دیگر غیر از من را بجویید» این‎طور نبود که ایشان حکومت را حق خود نداند و تشکیل آن را تکلیف شرعی خود نشمارد، بلکه غصب خلافت و 25 سال انحراف، باعث شده بود برخی از خواص، از خلیفه انتظارات ناحقی داشته باشند که این کراهت و ارجاع دادن به دیگران، اتمام حجتی با آنان بود.

امیرالمومنین(علیه السلام) عثمان را شایسته خلافت نمی‌دانست و از این‌رو وقتی در شورای شش نفره دید که اکثریت با عثمان بیعت نمودند به آنان اعتراض نمود ولیکن پس از ایراد اعتراض، به خاطر حفظ مصالح اسلام و جلوگیری از ایجاد آشوب و درگیری، با عثمان بیعت نمود و در طول خلافت عثمان نیز برای مصالح اسلام و کاهش ظلم با او و خلافتش همکاری نمود.

یکی از موارد بسیار جدی که جامعه حق و حقیقت، مخصوصا در مسائل اعتقادی با آن روبرو است، مسئله شبهات است که متاسفانه در لباس پرسش و با لحنی دلسوزانه باعث به انحراف کشاندن گروهی از مردم شده است. امیرالمومنین (علیه السلام) علت نامیده شدن شبهه را به شبهه، بیان می‌فرمایند که شبهه شبیه به حق است و با آن مردم را اغفال می‌کنند.