به راستی آیا تاکنون این سؤال در ذهن ما خطور کرده است که چرا شبهه را شبهه نامیدند؟
امیرالمؤمنین، علی (علیه السلام) در این زمینه می‌فرماید: «شبهه، شبهه نامیده شد، چون شبیه به حق است.»(نهج البلاغه، ج1، ص89، خطبه38) بنابراین می‌توان با آن مغالطه کرد و چیز نادرستی را در لباس دین و حقیقت پنهان نمود و معرفی کرد.
شبهه‌گران در دین و در اعتقادات، امروزه خود را به‌سان یک انسان دلسوز و جویای حقیقت معرفی می‌کنند و با طرح سؤالاتی که نشان از ماهیت درونی ایشان است واقعیات دینی و تاریخی و غیره را به باد انتقاد می‌گیرند و به زعم خود در پی واقع نشان دادن باطل و مستتر کردن حق هستند تا از این طریق بتوانند شاید گروهی از مردم را به بیراهه بکشانند و از مسیر حق و حقیقت دور نمایند. شاید بتوان گفت «شبهه» از زمانی رنگ و لعاب بیشتری به خود گرفت که دشمنان اسلام و کینه‌توزان توان تحمل حکومت امیرالمومنین را در خود ندیدند و برای دور کردن مردم از واقعیات به ایراد شبهات پناه آوردند.

پی‌نوشت:

نهج البلاغه، ج1، ص89، خطبه 38. «وإِنَّمَا سُمِّيَتِ الشُّبْهَةُ شُبْهَةً لأَنَّهَا تُشْبِه الْحَقَّ ـ فَأَمَّا أَوْلِيَاءُ اللَّه فَضِيَاؤُهُمْ فِيهَا الْيَقِينُ ـ ودَلِيلُهُمْ سَمْتُ الْهُدَى وأَمَّا أَعْدَاءُ اللَّه فَدُعَاؤُهُمْ فِيهَا الضَّلَالُ ـ ودَلِيلُهُمُ الْعَمَى ـ فَمَا يَنْجُو مِنَ الْمَوْتِ مَنْ خَافَه ولَا يُعْطَى الْبَقَاءَ مَنْ أَحَبَّه.»