امیرالمؤمنین علیه‌السلام به مالک اشتر می‌نویسد: «اگر در دبيران تو عيبى يافت شود و تو از آن غفلت كرده باشى، تو را به آن بازخواست كنند»؛ از این کلام برداشت می‌شود اگر فردی را انتخاب کردیم که سابقه‌اش مشخص است و در دوران مدیریت او، سیاست‌های اشتباهی إعمال شده است و یا همکاران فرد منتخب، سیاست‌های مشخص ناصحیحی داشته‌اند، با انتخاب او در گناهانش شریک هستیم و رأی دادن به این فرد، برای رأی دهنده نیز مسئولیت می‌آورد.

حکیم ابوالقاسم فردوسی در اشعاری بعد از مدح امیرالمؤمنین علیه‌السلام، جایگاه دشمنان حضرت را جهنم معرفی کرده و به مذمت آنان پرداخته است.

وهابیت و اهل‌سنت معتقدند که ابوبکر، اولین مسلمان است و این فضیلتی برای او محسوب می‌شود. آنان مدعی‌اند که امیرالمؤمنین علیه‌السلام به دلیل آنکه در کودکی اسلام آوردند، فضیلتی برای ایشان به حساب نمی‌آید!

به شیعه اتهام می‌زنند که آنان امیرالمؤمنین(ع) را خدا می‌دانند و برای اثبات آن به تفسیر یک آیه مثال می‌زنند؛ در پاسخ گفته می‌شود تأویل یک آیه غیر از معنای ظاهری آیه است و در آیه مذکور، کلمه رب، بر حضرت تأویل شده است که از نظر لغوی مانعی ندارد. لفظ مختص خداوند «رب» است اگر مطلق و به تنهایی بیاید و بر «رب» مضاف، معانی غیر خدا نیز اطلاق می‌گردد.

با توجه به اسناد معتبر قرآنی و روایی، پیامبر (ص) قبل از آنکه از دنیا بروند، حکومت را به امیرالمؤمنین (ع) تحویل دادند و ایشان را به عنوان جانشین و وصی خود منصوب کردند. در آیه 55 سوره مائده، خدای رحمان به ولایت خود و پیامبر(ص) و امیرالمؤمنین (ع) بر سایر مسلمانان اشاره کرده و این ولایت دلالت بر امر و نهی دارد که از ویژگی‌های حاکم است.

حديث «تشبيه» يا «اشباه» حديثى كه از نظر سند، صحیح و از جهت دلالت به امامت، در غايت استوارى است. حديث «تشبيه» در بردارنده اين حقيقت است كه ويژگي‌هاى والا و صفات كريمانه‌‏اى كه در پيامبران الهی پراكنده شده، در سرور ما اميرالمؤمنين (عليه‌السلام) يكجا فراهم آمده است.