امیرالمؤمنین در عصر خلفا، زمزمه ارتداد را از گوشه و کنار شبه جزیره می‌شنید و اگر با عثمان بیعت نکرده، یاریش نمی‌داد، اساس اسلام به خطر می‌افتاد، او در یکى از نامه‌هایش مى‌نویسد: «به چشم خود دیدم گروهى از اسلام بازگشته و مى‌خواهند دین محمد را نابود سازند. ترسیدم اگر اسلام و اهلش را یارى نکنم، باید شاهد نابودى و شکاف در اسلام باشم که مصیبت آن برایم از رها ساختن خلافت بزرگ‌تر بود، چرا که این بهره دوران کوتاه دنیا است، که تمام مى‌شود، مثل سراب یا ابرى که از هم مى‌پاشند. پس براى دفع این حوادث به‌‌پاخاستم تا باطل از میان رفت و نابود شد و دین پا برجا و محکم گردید.»(نهج‌البلاغه،نامه62) و نیز می‌فرماید: «شما خوب مى‌دانيد که من از هر کس، به امر خلافت شايسته‌ترم. امّا به خدا سوگند! تا هنگامى‌که اوضاع مسلمين رو به راه باشد و تنها به من ستم شود، سکوت کرده، تا از اين طريق پاداش و فضل الهى را به‌دست آورم و در برابر زر و زيورى که شما به‌خاطر آن با يکديگر رقابت داريد، پارسايى ورزيده باشم.»(نهج البلاغه، خطبه74) ابن ابی الحدید گوید: «آن حضرت [پس از این سخن در شورا] دست خود را دراز کرد و با عثمان بيعت نمود.»(شرح‌نهج‌البلاغة،ج6،ص168)

پی‌نوشت:

نهج البلاغه، سید رضی، دارالهجره، قم، نامه62،نامه به اهل مصر.
نهج البلاغه، سید رضی، دارالهجره، قم، خطبه 74.
شرح نهج البلاغة، ابن ابی الحدید معتزلی، قم، مکتبة آیة الله المرعشی النجفی، ج6،ص168.