لمازه بن زَبّار از جمله راویانی است که دشمنی و نصب او با اهل‌بیت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) بر همگان آشکار است.
وقتی از وی درباره دوستی با امیرالمؤمنین سؤال شد، در پاسخ گفت: چگونه کسی را که در یک صبح‌دم شش هزار نفر از اقوام مرا کشت، دوست داشته باشم؟! و زمانی که زبیر بن خِرّیت علت دشنام‌دهی وی را از امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) می‌پرسد، در پاسخ می‌گوید: چرا دشنام ندهم کسی را که هنوز آفتاب همه‌جا را فرا نگرفته بود (در مدت کوتاهی) 2500 نفر از طایفه ما را کشت؟[1]
احمد بن حنبل یکی از امامان اهل سنت با چشم‌پوشی از دشمنی لمازه با خلیفه مسلمانان و سبّ و لعن آن حضرت، وی را «صالح الحدیث» دانسته و به تعریف و تمجید بسیار از او پرداخته است.[2]

پی‌نوشت:

[1]. ابن حجر عسقلانی، تهذیب التهذیب، دار الفکر بیروت، ج8، ص411 و طبری، تاریخ طبری، ج3، ص61
[2]. ابن ابی حاتم رازی، الجرح و التعدیل، دار الفکر لبنان، ج7، ص182- ابن عساکر، تاریخ دمشق کبیر، ج53، ص234