«احمد صبحی منصور»، از قرآنیون اهل‌سنت است که با خلط در معانی آیات قرآن، می‌گوید آیات قرآن ما را امر به اطاعت از قرآن و نهی از تبعیت غیر قرآن (از جمله سنت پیامبر و کتاب‌های حدیثی و تفسیری) می‌کند. این ادعای احمد صبحی منصور، مبنی بر قرآن‌بسندگی و نفی حجیت سنت است، در حالی که شمار زیادی از آیات قرآن بر اعتبار سنت پیامبر(ص) و هر آنچه به ایشان منتسب است، صراحت دارد.

برقعی، از بزرگان قرآنیون، با استناد به آیه 86 سوره نحل، توسل را شرک دانسته و مقصود از شرکایی را که در این آیه ذکر شده است، اولیا خدا و بزرگان می‌داند که در روز قیامت، متوسلان و خوانندگان خود را دروغ‌گو می‌خوانند؛در حالی که مفسران بزرگ فریقین، دیدگاهی برخلاف آنچه که برقعی ادعا کرده است، دارند.

قرآنیون معتقدند که هیچ آیه‌ای از آیات قرآن، نسخ نشده است؛ زیرا نسخ قرآن مستلزم زمانمند بودن آیات قرآن است که با جاودانگی آن در تعارض است. این ادعا، ناشی از خلط میان معنای لغوی واژه نسخ با معنای اصطلاحی آن است. معنای لغوی نسخ، هرگونه تغییر، تبدیل، تخصیص و تقیید را شامل می‌شود، در حالی که معنای اصطلاحی، خبر می‌دهد که زمان اعتبار حکم قبلی به آخر رسیده و حکم، تغییر نکرده است و از اول بنا به این تغییر بود.

«قرآنیون»، جریان فکری نوظهوری هستند که قرآن را یگانه منبع تشریع می‌دانند و مرجعیت سنت را به‌کلی منکرند؛ این در حالی است که آیات قرآن بر این اعتقاد، خط بطلان می‌کشد و در آیات مختلف، به اطاعت از رسول امر می‌کند، اطاعتی که دلالت بر لزوم پیروی مطلق از پیامبر(ص) می‌کند.

قرآنیون با تأویل و توجیه رأی مدارانه نسبت به آیات قرآن، بر نفی جایگاه سنّت در شناخت دین، پای فشرده‌اند؛ این در حالی است که اطاعت مطلق و حجیت سنت قولی و غیرقولی پیامبر(ص) به روشنی در آیات وحی آمده است.

قرآنیون معتقدند که قرآن کتابی جامع و تنها منبع احکام شرعی است و همه ضروریات اسلام، به‌تنهایی از قرآن قابل‌استخراج است و نیازی به حدیث نیست؛ اما قرآنیون با وجود این اعتقاد، در کتب تفسیری خود، از سنت پیامبر(ص) و روایات اهل‌بیت گرامی آن حضرت و اقوال صحابه و تابعین استفاده کرده‌اند.