کتاب الغدیر و محتویات غنی آن، چیزی است که سزاوار است هر مسلمانی از آن آگاهی یابد تا دانسته شود، چگونه مورخان کوتاهی کرده اند و حقیقت کجاست؟ ما به این وسیله باید گذشته را جبران کنیم و با کوشش در راه اتحاد مسلمین به اجر و ثواب نایل گردیم.

دیدگاه قرآنیون پیرامون کفایت قرآن در بخش اعتقادات و بی نیازی آن از سنت، دیدگاه درستی به نظر نمی رسد؛ زیرا مقصود بخشی از آیات اعتقادی همچون آیات رؤیت خداوند، کرسی، جبر و اختیار، قضا و قدر و برخی از صفات الهی، بدون نیاز به سنت، به خوبی روشن نمی‌ شود.

اگر امامان و امامزادگان (ع) صدای زائر را نمی شنیدند، تعلیم زیارتهای متعدد و معتبر از ناحیه اهل بیت (ع) کاری عبث و بیهوده بوده است و صدور کار بیهوده از آنان، با مقام و عصمت ایشان تناسب ندارد.

سلام خطابی مسلمانان در پایان نماز، نشان دهنده این است که پیامبر (ص) صدای همه را می‌ شنوند. باید به برقعی و امثال او گفت که اگر پیامبر خدا (ص) سلام آنها را نمی‌ شنود، پس این کار همه مسلمانان لغو است و اگر می‌ شنوند، پس قطعاً توسلات ما را نیز می‌ شنوند و به آنها پاسخ می‌ دهند.

امامت، عهد الهی است و هر کسی که شایسته آن باشد به این عهد مفتخر می‌ شود و طرف عهد، خود خداوند است و فقط به افراد معصوم اعطاء می‌ شود. فرد معصوم را هم خدا می‌ شناسد؛ زیرا او تنها کسی است که از ضمیر و اسرار انسانها با خبر است.

بخاری از ابن عباس نقل می کند که ابن عباس گفت: تمام مشکلات و بدبختیها از زمانی آغاز شد که پیامبر (ص) به خاطر نزاع و درگیری در محضرش، وصیت آخر را نکرد.