از ویژگی‌های پیامبران الهی، تکلم به زبان قومیست که در آن مبعوث شده‌اند.اما رهبران بهائی، این ویژگی را دارا نبوده و کتاب‌های خود را به زبان عربی نگاشته‌اند. رهبران تشکیلات بهائیت نه تنها این اشکال سرکردگان خود را نپذیرفته، بلکه اجازه‌ی ترجمه‌ی آثار پیشوایان خویش را هم نمی‌دهند. به راستی سِرّ ممانعت از ترجمه‌ی آثار پیشوایان بهائی چیست؟

بهائیان با داشتن اعتقاداتی نظیر، پذیرش ربُوبیّت و خدایی حسینعلی نوری، انکار، تحریف و تأویل قیامت مورد ادعای ادیان الهی (به ویژه اسلام) و انکار خاتمیت پیامبر گرامی اسلام، سبب تکفیر خود را فراهم ساخته‌اند. از فتوی به کفر بهائیان، توسط علمای شیعه و سنی هم که بُگذریم، علی‌محمد باب (مبشر بهائیان) آن‌ها را کافر معرفی کرده است.

حسینعلی نوری در کتاب ایقان خود مدعی می‌شود، آیات 210 سوره‌ی بقره و 10 سوره‌ی دخان، اشاره به او داشته و ربطی به موضوع قیامت ندارد. این در حالیست که سیاق این آیات، در خصوص کافرانی است که منکر پیامبری حضرت محمّد (ص) بوده و منظور از آمدن خداوند، اِحاطه‌ی او بر منکران است؛ نه آمدن اشخاصی مانند علی‌محمد باب و حسینعلی بهاء !

رهبران بهائی، تفسیر بی‌سابقه‌ای از جهان پس از مرگ ترسیم کرده‌اند. آنان قیامت متصور اسلام را موهوم و بهشت و جهنم را به ایمان و عدم ایمان مردم به خود تفسیر کرده‌اند. این در حالیست که تأویل آیات الهی از معنای اصلی‌شان، بر اساس تعالیم بهائی جایز نیست و موهوم خواندن قیامت به معنای از بین بردن عامل بازدارنده برای انسان‌هاست.

بهائیان در تبلیغات خود، فرقه‌ی بهائیت را آیینی یکتاپرست و مُوحد معرفی می‌کنند. اما حقیقت پشت پرده این فرقه، حکایت از واقعیتی دیگر دارد. چرا که نه تنها حسینعلی نوری صراحتاً خود را خدای جهانیان معرفی و عباس افندی بر آن تأکید داشته؛ بلکه پیروان ایشان هم بر این اصل شرک‌آمیز اصرار ورزیده و انجام تکالیف را تنها برای رضا و خشنودی او می‌دانند.

شیطان، نزد بهائیان وجود خارجی نداشته و اساساً هر آن‌چه مردم را از خدا و دین الهی دور کند، شیطان نامیده می‌شود. بهائیان قصد دارند تا تفسیر خود را از شیطان به اسلام نسبت دهند. اما با توجه به این‌که آن‌ها، قرآن را کتاب آسمانی می‌دانند و تأویل کتب آسمانی را جایز نمی‌دانند؛ آیات بسیاری از قرآن به وجود خارجی شیطان، تصریح دارد.