خاتمیت پیامبر گرامی اسلام، در حقیقت به معنای ختم سلسه‌ی انبیاء و رُسُل به وسیله‌ی حضرت محمّد (صلّی الله علیه و آله) می‌باشد. اما گذشته از تأکید منابع بسیار اسلامی بر ختم سلسله‌ی انبیاء و رُسُل به وسیله‌ی حضرت محمّد (صلّی الله علیه و آله)، اقرار پیامبرخوانده‌ی بهائیان نیز بر این موضوع، در نوع خود شنیدنی است.

پیامبرخوانده‌ی بهائیان، در لوح خطاب به سلطان ایران، خود را اُمّی معرفی کرده و در این خصوص، مردم را به تحقیق و پرس و جو از نزدیکانش فرامی‌خواند. اما جالب است بدانیم که نزدیکان حسینعلی نوری، صراحتاً وی را درس خوانده معرفی می‌کنند. با این حال این مدعی پیغمبری، نه شرط اُمیّت را دارا بوده و نه صداقت بیان آن را داشته است.

در کتاب اقدس بهائیان آمده است که بهاءالله قبر خود را بعنوان قبله‌ی بهائیان معرفی می‌کند و بزرگانِ بهایی هم طبق همین فتوا دادند، و اعمال عبادی آنها به سمت همین قبله صورت می‌گیرد. این در حالی است که تمام ادیان الهی مردم را به توحید دعوت می‌کنند و تا به حال پیامبری دیده نشده که مردم را به سجده‌ی بر خود یا سجده‌ی بر قبر خود امر کند.

پیشوایان بهائی بر خلاف توصیه‌های خود (به پرهیز از دشنام‌گویی حتی به دشمنان) عمل کرده و تمامی ملل و ادیان الهی (از جمله مقامات کلیسا و مسیحیان) را آماج توهین‌های خود قرار داده‌اند. اما گذشته از آن، فرومایه و مظهر تاریکی خواندنِ مسیحیت، با اعتقاد بهائیت به پلورالیسم و تکثرگرایی حقیقی ادیان، سازگاری ندارد!

مبلّغان بهائی، در توجیه غلط نویسی‌های پیشوایان خود (در انتقال لغات غیرعربی، به نوشته‌های عربی‌شان)، با استدلال به کتاب المتوکلی، سعی بر آن داشتند تا این اشکال را به کتاب آسمانی قرآن نیز نسبت دهند. در پاسخ می‌گوییم که بر خلاف انتقالات پیشوایان بهائی، در انتقال کلمات، باید تمامی قواعد رعایت و پیش از انتقال، استعمال آن لغت در زبان جدید، معمول گشته باشد.

در یکی از مقالاتی که در شبکه‌های مجازی تشکیلات بهائیت به انتشار درآمد، علی‌محمد شیرازی، به عنوان تکمیل کننده‌ی 27 حرف علم (صفتی که شیعیان خاص امام زمان می‌دانند،) معرفی شد. اما گذشته از عدم بروز تمامی نشانه‌های تکمیل 27 حرف علم، با چه رویی می‌توان علی‌محمد شیرازی (این نماد جهل) را تکمیل کننده‌ی حروف علم نامید!؟