پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ بنابر حکم عقل سلیم و همچنین بر اساس نصوص ادیان الهی، معتقدیم که علم پیشوایان الهی، از علم خداوند متعال نشأت گرفته و اوست که به واسطه‌ی وحی، پیام‌آوران خود را از اَسرار هستی، آگاه و به آنان علم و حکمت آموخته است. از این‌روست که خداوند متعال در کتاب آسمانی قرآن، خطاب به پیامبر اکرم (صلّی الله علیه و آله) می‌فرماید: «وَ أَنْزَلَ اللَّهُ عَلَيْکَ الْکِتابَ وَ الْحِکْمَةَ وَ عَلَّمَکَ ما لَمْ تَکُنْ تَعْلَمُ وَ کانَ فَضْلُ اللَّهِ عَلَيْکَ عَظيماً [نساء/113]؛ و خداوند، کتاب و حکمت بر تو نازل کرد و آن‌چه را نمی‌دانستی، به تو آموخت و فضل خدا بر تو (همواره) بزرگ بوده است».
در منابع فرقه‌ی بهائی نیز، مسأله‌ی لزوم علم الهی، برای پیشوایان منصوب از جانب خداوند تعالی؛ بسیار مورد تأکید قرار گرفته است. هم‌چنان که پیامبرخوانده‌ی بهائیان، علوم پیشوایان الهی را فراتر از علوم بشری می‌داند: «... علم ایشان از علم او و قدرت ایشان از قدرت او و سلطنت ایشان از سلطنت او و جمال ایشان از جمال او و ظهور ایشان از ظهور او؛ و ایشان‌اند مخازن علوم ربّانی و مواقع حکمت صمدانی و مظاهر فیض نامتناهی و مطالع شمس لایزالی».[1] با توجه به این مقدمات، در ادامه قصد داریم تا گریزی به علم پیشوایان فرقه‌ی بهائی زنیم.
یکی از واژه‌هایی که گاه و بی‌گاه، در خلال کلام پیشوایان فرقه‌ی بهائی به کار برده شده، واژه‌ی «عنقریب» است. واژه‌ی عنقریب در اصل، به معنای «به همین زودی و به همین نزدیکی» می‌باشد [2] و در کلام پیشوایان بهائیت، در مقام پیشگویی به کار رفته است. پیشوایان فرقه‌ی بهائیت که داعیه‌ی الهی بودن دارند، در خلال آثارشان پیشگویی‌هایی انجام داده‌اند. اما جالب است بدانیم که اکثر قریب به اتفاق غیب‌گویی‌های آنان (!!!) به وقوع نپیوسته است. به همین منظور در ادامه، به ذکر چند نمونه از پیشگویی‌های نافرجام پیشوایان بهائی، خواهیم پرداخت.
الف: جناب عبدالبهاء (که بهائیان او را مصون از خطا و نسیان می‌پندارند)[3]، در لوحی خطاب به مستر سیدنی، مدعی می‌شود که به زودی زبان پارسی در عالم تقدیس خواهد شد: «ای منجذب به نفخات الله، تا توانی همّت نما که زبان پارسی بیاموزی، زیرا این لسان عنقریب در جمیع عالم تقدیس خواهد شد...».[4]
ب: جناب عبدالبهاء آرزوی خود را در خصوص نابودی علمای اسلام، به خصوص شیخ انصاری و رهبران دینی مشروطیت (نظیر آخوند خراسانی و...)، در قالب پیشگویی به زبان می‌راند: «هرچند این دار فانی مورد بلایای نامتناهی گشت، ولکن جمیع مشایخ عظام نظیر شیخ مرتضی و میرزا حبیب‌الله (رشتی) و آیت‌الله خراسانی و ملا اسدالله مازندرانی (مقصود ملا عبدالله مازندرانی است) مشایخ سَلف و خلف، بی‌نام و نشان گردند و محو و نابود شوند؛ نه اَثری و نه ثمری، نه ذکری و نه خبری، لکن نجم بازغ حضرت نبیل اکبر إلی الاَبد از اُفق عزت اَبدیه می‌درخشد...».[5]
ج: حسینعلی نوری پیامبرخوانده‌ی این فرقه نیز، یکی شدنِ زبان و خط اهل عالم را (در زمانی نزدیک)، وعده داده و پیش‌بینی می‌کند: «عنقریب جمیع اهل عالم، به یک لسان و یک خط مزیّن».[6]
با گذشت بیش از صد سال از غیب‌گویی‌های پیشوایان بهائیت، ملاحظه نمودیم که غالب پیشگویی‌های از این دستشان (که در آن‌ها تعبیر به زودی به کار برده شده)، یکی پس از دیگری، مخالف واقع از آب درآمدند. آری؛ پس از گذشت صد سال از این پیشگویی‌ها؛ نه زبان پارسی در جمیع عالم تقدیس شده، نه علمایی که پیشوایان بهائی از آنان نام برده‌اند، بی‌نام و نشان گشته‌اند (بلکه حتی اشخاصی نظیر شیخ انصاری و آخوند خراسانی هنوز که هنوز است، کتاب‌هایشان در مراکز علمی تدریس و به نیکی و بزرگی از آنان یاد می‌شود) و نه حتی جمیع اهل عالم به یک زبان سخن می‌گویند و می‌نویسند (بلکه نه تنها در حال حاضر، حدود چند هزار زبان زنده وجود دارد، بلکه دانشمندان نیز بر حفظ و از بین نرفتن تمامی آن‌ها، تأکید هم دارند).
با این حال چگونه می‌توان پیش‌بینی‌های ناصحیح و بالتبع گفته‌های سرتاسر غلط پیشوایان بهائی را از جانب خداوند و مایه‌ی رستگاری انسان دانست؟! و به راستی چگونه خداوند دانا به وسیله‌ی فرستاده‌ی خود، اسباب گمراهی بشر را فراهم می‌سازد؟!

پی‌نوشت:

[1]. حسینعلی نوری، ایقان، هوفمایم آلمان: لجنه‌ی ملّی نشر آثار بهائی به زبان فارسی و عربی، 1988 م، ص 64.
[2]. لغت‌نامه دهخدا، واژه‌یاب آنلاین، معنای لغت: عنقریب، کلیک کنید...
[3]. نصرت‌الله محمدحسینی، قاموس کتاب اقدس، استرالیا: مؤسسه‌ی سنچری پرس، چاپ نخست، 2008 م، ص 474.
[4]. پیام آسمانی، از انتشارات پیام بهائی، نشریه ماهانه‌ی محفل ملّی فرانسه برای بهائیان ایرانی، نوامبر 1988، نشر دوم، ج 1، ص 109.
[5]. عزیزالله سلیمانی، مصابیح هدایت، نسخه‌ی الکترونیکی، ج 1، ص 500-499.
[6]. حسینعلی نوری، آیات الهی، لانگنهاین آلمان: مؤسسه‌ی مطبوعات امری آلمان، 153 بدیع (1966 م)، ج 1، ص 26.