از جمله آیاتی که بهائیت برای اثبات حقانیت خود و استمرار فیض در ارسال پیامبران به استناد می‌کنند، آیه‌ی 34 سوره‌ی مبارکه‌ی غافر است. در پاسخ می‌گوییم: علاوه بر این‌که این آیه نفیاً و اثباتاً بر مدعای ایشان اشاره‌ای ندارد، این آیه اشاره به آمدن پیامبرانی با معجزات دارد، که بهائیان اساساً برای اثبات پیامبری رهبرانشان، منکر معجزه‌اند.

گلپایگانی از مبلّغان بهائی، آیاتی از قرآن که خداوند خطاب به پیامبر اسلام می‌گوید: اگر به ما افترا می‌بستی، تو را هلاک می‌کردیم، دلیل بر صداقت باب و بهاء معرفی می‌کند. در پاسخ می‌گوییم: اولاً: خطاب آیه به پیامبر است. ثانیاً: در مورد غیر پیامبران، سنت خداوند، مهلت دادن است، تا از روی اختیار تصمیم بگیرند و منظور، هلاکت دنیوی نیست.

بهائیان در گفته‌های خود، به تمسخر تقلید در اسلام پرداخته و آن را جاهلانه می‌دانند. در پاسخ می‌گوییم: اولاً حکم تقلید در اسلام، مختص مکلفینی است که توانایی تحصیل علم نداشته و آن هم منحصر به فروع دین و نه مسائل اعتقادی است. ثانیاً بهائیان به مسلمانان تهمت تقلید کور می‌زنند، در حالی که حسینعلی‌بهاء پیروانش را به تقلید کور از خود امر کرده است.

بهائیان ادعا دارند که دلیل تقریر، مهم‌ترین دلیل بر اثبات پیامبری رهبرانشان است. اما هرچند که مبانی این دلیل با مشکل مواجه است و موارد نقضی در آن یافت می‌شود؛ بر فرض قبول آن، باز هم این دلیل، نمی‌تواند حجتی بر اثبات نبوت سران بهائی باشد. چرا که ایشان هیچ‌گاه در راه خود ثابت قدم نبوده و نمی‌توان آن‌ها را صاحب استقامت و نفوذ دانست.

از جمله اموری که در فرقه‌ی بهائی بدون هیچ استثنایی حرام اعلام شده است، کتمان عقیده است. رهبران فرقه‌ی بهائی از یک سوی پیروان خود را ملزم به ابراز عقیده در هر شرایطی می‌کنند و از سویی دیگر در زمان حیاتشان خود، به کتمان عقیده می‌پرداختند. اکنون بهائیان باید از گفتار رهبرانشان در ابراز عقیده و یا از رفتارشان در کتمان عقیده تبعیت کنند!

بنا بر نظر اسلام و فرقه‌ی ضاله‌ی بهائیت، حجت‌های الهی لازم است دارای مقام عصمت (یعنی دوری از هرگونه ناپاکی) باشند. در آثار و زندگی حسینعلی‌بهاء، که مدعی پیامبری است، موارد متعدد نقض این مقام از او مشاهده شده است، نظیر ادعای خدایی و خدا آفرینی او، که عین کفر و شرک است و عمل نکردن به احکام و تعالیمی که خود نازل کرده است.