از منظر وهابیون، نذر و ذبحی که به نیابت از اولیاء الهی صورت می‌گیرد از مصادیق اعمال لغیرالله بوده و موجب شرک می‌شود؛ حال آنکه به تصریح کاشف الغطاء (رحمه‌الله‌علیه)، مسلمانان ذبح و یا نذر را صرفا به نیت تقرب به خدای متعال انجام می‌دهند و تنها ثواب آن را به اولیاء الهی تقدیم می‌کنند، بدین جهت نمی‌توان آن را از موجبات شرک به حساب آورد.

یکی از بدعت‌هایی که وهابیت تکفیری ایجاد کرده است و خلاف آیات و روایات انجام دادند این است که آن‌ها مشرکین را در شرک ربوبی تطهیر کردند و قائل هستند مشرکین در ربوبیت، موحد هستند، ولی در عبودیت مشرک بودند؛ در حالی‌که توحید ربوبی و الوهی (عبادی) جدای از هم نیست.

وهابیت تکفیری در تعریف عبادت، نیت ربوبیت و الوهیت (عبادیت) را شرط می‌دانند، لذا سجده برای غیر خداوند متعال را شرک می‌دانند در حالی‌که در تعریف عبادت، نیت ربوبیت و الوهیت دخیل است و هر سجده‌ای شرک نیست، چنان‌چه ملائکه بر حضرت آدم (علیه‌السلام) و پدر و مادر و برادران حضرت یوسف (علیه‌السلام) بر او سجده کردند.

وهابیون هرگونه خضوع و خشوعی در برابر مخلوقات را از مصادیق عبادت غیرالله و شرک به خدا دانسته‌اند؛ حال آن‌که به تصریح مرحوم کاشف الغطاء (رحمه‌الله‌علیه) تحقق عبادت، وابسته به نیات افراد است و تا زمانی که انسان در نیت افعالی که انجام می‌دهد، قصد عبادت نداشته باشد، مرتکب عبادت غیرالله نشده است.

مرحوم کاشف الغطاء (رحمه‌الله‌علیه) در فصل دوم نامه‌اش به عبدالعزیز بن سعود، با استناد به مثال‌هایی از آیات قرآن، تصریح می‌کند که ظاهر برخی از آیات و روایات با یکدیگر اختلاف دارد؛ لذا نمی‌توان صرفا به ظاهرگرایی روی آورد. در فصل سوم نیز بیان می‌کند هنگام بروز اختلافات باید به سلف صالح و اجماع امت اسلامی رجوع کرد.

وهابیت با کج فهمی که نسبت به توحید و شرک مشرکین دارند، قائل هستند، مشرکین توحید ربوبی داشتند، ولی توحید الوهی (عبادی) نداشتند؛ چنان‌چه مسلمانان امروزی، توحید الوهی و توحید ربوبی ندارند؛ لذا شرک آن‌ها بدتر از شرک مشرکین زمان پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) بوده است؛ درحالی‌که خداوند وجوه شرک ربوبی مشرکین را در قرآن بیان کرده است.