در حالی‌که بیش از 120 نفر از بزرگان و علمای اهل‌سنت بر ولادت حضرت مهدی در سال 255 هجری و آغاز غیبتش در سال 260 هجری صراحت دارند، در این میان، گروهی از شبهه‌گران وهّابی با عبارات و ترفندهای گوناگون کوشیده‌اند، در اصل این‌که اساساً امام عسکری (علیه السّلام) فرزندی داشته که غیبت نموده باشد یا خیر، تشکیک کنند.

سلف و صحابه در حال حیات و ممات به پیامبر (ص) متوسل می‌شدند و مشکلاتشان را با توسل به حضرت حل می‌کردند. چنانچه مردی که غده‌ای در شکمش بود، بعد از رحلت پیامبر (ص) به حضرت متوسل شد، و خوب شد. او گفت: بارالها به حق پیامبرت، به من رحم کن و این بیماری را از من بر طرف کن. وقتی دعا و توسل او پایان یافت، دیگر اثری از آن غده نبود.

مسلمانان در طول تاریخ، به زیارت قبور انبیا، صالحان و علما رفته و با بوسیدن، دست‌کشیدن و گذاشتن صورت بر روی قبور، انبیا، صالحان و علمای خود احترام گذاشته و به آن‌ها تبرک جسته‌اند اما ابن‌تیمیه و اتباع وی این اعمال را حرام دانسته و مسلمانان را به شرک و کفر متهم می‌کنند و آنان را «قبورین» و «عبادت کنندگان قبرها» می‌نامند.

قیام جهانی امام حسین (علیه السلام) مظهر نبرد حق علیه باطل بود. قیامی بود که هر چه زمان می­‌گذرد، عظمت بیشتری در بین مردم جهان پیدا می‌کند و آموزه‌های آن روشن تر می­‌شود. امام نه تنها برای بیداری مسلمانان آن منطقه قیام کردند، بلکه برای بیداری تمام مردم دنیا قیام کردند. می‌خواستند به مردم بفهمانند که در برابر ظلم سکوت نکنند، نکند یزیدیان زمام حکومت را...

ابن تیمیه برای دفاع نمودن از یزید که یکی از ظالمان تاریخ است، به انحاء مختلف توجیهاتی ذکر می‌کند که مورد تأیید عالمان بزرگ اهل سنت نمی‌باشد و علمای اهل سنت از ظالم حمایت نمی‌کنند. یکی از توجیهات او برای تبرئه یزید، این است که اگرچه یزید ظلم بسیاری نموده است، و سبط گرامی پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) را...

یکی از مسائل و موضوعات اختلافی میان مسلمانان و وهابیان، مسأله «سوگواری و عزاداری» است. وهابیان هر چند با استناد به گریه پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) در مرگ فرزندش ابراهیم، اصل گریه کردن بر اموات و اشک ریختن در غم فراق عزیزان را پذیرفته‌اند؛ اما برگزاری مراسم عزاداری و سوگواری را بدعت می‌دانند.