صحبت از فرقه گمراه وهابیت، تداعی کننده خاطرات تلخ قتل و غارت‌های آنان، فتاوی تند و تکفیری و ... است. این در حالی است که برخی از جنایت‌های دیگر وهابیت، در این میان مغفول مانده و به آن کمتر توجه می‌شود که نه در قتل و غارت جای گرفته، و نه فتاوای تکفیری آن‌ها را شامل می‌شود. به عنوان مثال، گروه وهابیت چندین بار از انجام مراسم متبرکه حج ممانعت کرده است.
ابن‌بشر در این‌باره می‌نویسد: «سعود بن عبد العزیز، هنگام حرکت از درعیه به سمت مکه، به فراج بن شرعان دستور داد تا به همراه تعدادی از نیروها به سوی امرا و فرماندهان وهابی بروند و به آن‌ها بگویند که مانع ادای فریضه حج توسط حجاج شام، استانبول و اطراف این دو منطقه شوند. امرا و فرماندهان وهابی از این دستور سعود تبعیت کرده و به حجاج شام که به فرماندهی امیر عبدالله عظم پاشا به مدینه آمده بودند، پیغام داد که وارد شهر نشوند و به وطن خود بازگردند.»[1]
هم‌چنین آلوسی در این باره می‌نویسد: «سپس سعود جانشین عبدالعزیز شد. او نیز همانند (پدر و جدش) فرماندهی لشکر و سواره نظام را به عهده گرفت، به گونه‌ای که قهرمانان عرب او را تعظیم کرده و بزرگان عرب در مقابل او احساس حقارت کردند. اما (متاسفانه) وی مانع از انجام مراسم حج توسط مسلمانان شد. هم‌چنین علیه سلطان (عثمانی) خروج کرد و همان‌طور که مردم در نقد او دچار افراط و غلو شده‌اند، وی نیز در تکفیر مخالفان و نیز در اجرای برخی از احکام گرفتار غلو و افراط شد. واقعیت این است که انصاف در اعتدال است، نه سخت‌گیری که علما و عموم مردم نجد به خرج دادند و غارت مسلمانان توسط خود را جهاد در راه خدا نامیده و مانع انجام مراسم حج توسط مسلمانان شدند.»[2]
جالب توجه است که وهابیون اگر هم پذیرای حاجیان بودند، رفتار ناشایستی با ایشان داشتند. احمد السباعی در این‌باره می‌نویسد: «با فرا رسیدن موسم حج سال 1219 قمری، شمار حجاجی که همراه محمل مصری و شامی آمدند، بسیار اندک بود. در این وقت، مکه در محاصره کامل قبایلی بود که به حمایت از سعودی‌ها برخاسته بودند. در میان این قبایل، قحطان، زهران، غامد، و بسیاری از قبایل عرب و قریش و هذیل و لحیان و جحادله و بسیاری از اعراب نزدیک مکه و دیگران حضور داشتند. با اقدام مهاجمان، آب مکه قطع شد و هیچ‌یک از افراد نتوانستند در عرفات وقوف کنند.»[3]
وهابیون به همین اندازه نیز اکتفا نکرده و متاسفانه قبور بزرگان را نیز تخریب کردند. به عنوان مثال، آنان تمام قبور و بارگاه‌هایی که در اطراف شهر زبیر قرار داشت را تخریب کرده و اثری از آن‌ها باقی نگذاشتند، که از آن میان، می‌توان به بارگاه حسن بصری و طلحه اشاره کرد.[4]
در پایان نیز باید به کلام عالم بزرگ معاصر، مولوی عبدالرحمن سربازی، در باب جنایات وهابیت اشاره کرد که می‌نویسد: «چنان‌چه مولوی عبدالرحمن سربازی، موارد متعددی (تخرب قبور صحابه و اهل بیت در بقیع، تخریب قبور شهدای احد، تخریب مولد النبی، تخریب خانه حضرت خدیجه و غیره) نام می‌برد که وهابیت این آثار را تخریب کردند.»[5]

پی‌نوشت:

[1]. ابن بشر، عثمان بن عبدالله، عنوان المجد فی تاریخ نجد، تحقیق: عبدالرحمن بن عبداللطیف بن عبدالله آل شیخ، ریاض، دارة الملک عبدالعزیز، چاپ چهارم، 1402ق _ 1982م، ج1، ص292.
[2]. شکری آلوسی، محمود، تاریخ نجد، تحقیق: محمد بهجت اثری، قاهره، مکتبة مدبولی، بی‌­تا.
[3]. السباعی، احمد، تاریخ مکه، ریاض: الامانة العامة للاحتفال بمرور مائة عام علی تاسیس المملکة العربیة السعودیة، 1419هـ _ 1999م، ج1، ص565.
[4]. ابن بشر، عثمان بن عبدالله، عنوان المجد فی تاریخ نجد، تحقیق: عبدالرحمن بن عبداللطیف بن عبدالله آل شیخ، ریاض: مطبوعات دارة ملک عبدالعزیز، چاپ چهارم، 1402ق _ 1982م، ج1، ص280.
[5]. چابهاری سربازی، عبدالرحمن، اعتدال در مسلک دیوبند، ص71.