خالد بن ولید از طرف حکومت به سوی مالک و قبیله اش رفت و با وجود اینکه قصد جنگ نداشتند، دستور داد گردن مالک را زدند و همسرش را اسیر کرد و با او همبستر شد. این کار خالد از طرف ابوقتاده و عمر محکوم شد و عمر خواهان سنگسار شدن خالد شد؛ اما ابوبکر با خالد برخوردی نکرد و گفت اجتهاد کرده و در اجتهادش اشتباه کرده و ما شمشیر اسلام را در غلاف نخواهیم کرد و دیه مالک را از بیت المال پرداخت.

عده‌ای از مسلمانان با ابوبکر بیعت نکردند، ازجمله امیرالمؤمنین (ع) که عدم بیعت حضرت، ضربه‌ای به اعتبار خلافت بود؛ اما ابن کثیر برای دفاع از مقدسات خود، تاریخ را تحریف کرده و دو بیعت برای امیرالمؤمنین (ع) ذکر می‌کند و برای توجیه بیعت دیر هنگام، قضیه غضب حضرت زهرا (س) را مطرح می‌کند و عظمت حضرت را نادیده می‌گیرد.

برخی از جریانات ضد شیعی منکر هجوم و آتش زدن درب خانه حضرت زهرا (س) توسط برخی از صحابه هستند؛ در پاسخ به این افراد باید گفت بسیاری از پژوهشگران اهل سنت در کتاب‌های خود اقرار کرده‌اند که هجوم به خانه حضرت زهرا (س) واقع شده است.

ابوذر اسراف و بخشش هاى عثمان را برنتابید و تحریف و توجیهاتى که مى‌خواستند براى پشتوانه این حاتم بخشى‌ها درست کنند را تحمل نکرد؛ به شام تبعید شد و معاویه او را تحمل نکرد؛ پس از بازگشت از شام، با کلامش عثمان را رسوا می‌کرد. تطمیع و تهدید او کارساز نشد؛ به ربذه تبعيد شد و در همان سرزمين جان سپرد.

معاویه و یكى از فرزندان عمر لباس نو و زیبایی بر تن کردند؛ خلیفه با تازیانه به آنان كتك زد و علت آن را غرور پیدا نکردن آنان عنوان کرد. همچنین شخصی که گفته شد، رئیس و بزرگ قبیله است، خلیفه او را با تازیانه زد و گفت: ترسیدم با شنیدن سخن آن مرد، احساس غرور در تو پیدا شود، خواستم این احساس را از سر تو خارج سازم.

یکی از خلفا، تازیانه ای داشت و تازیانه او چنان ترس و وحشتى در دلها ایجاد كرده بود كه برخى از بزرگان اهل سنت آن را به شمشیر حجّاج تشبیه كردند؛ نخستین كسیكه با خود تازیانه برمى‌داشت و افراد را با آن مى‌زد، این خلیفه بود. خلیفه اگر مى‌دید كسى از صف جلو یا عقب ایستاده، او را با شلاّق مى‌زد.