پیشوایان بهائیت، ادعای نوع‌دوستی و وحدت عالم انسانی را یکی از مهم‌ترین اهداف خود معرفی نموده و در این راستا، هرگونه جنگ را ممنوع دانسته‌اند. این در حالیست که پیشوای این فرقه، چندی پس از اتمام جنگ جهانی اول، از سوختن انسان‌ها در آتش جنگ ابراز خوشحالی کرده و تنها مصون ماندن بهائیان از آسیب‌های این جنگ را کافی دانسته است.

نویسندگان بهائی برای توجیه عجز پیشوایان خود از ارائه‌ی معجزه، به انکار معجزات پیامبر اسلام روی آورده‌اند. این در حالیست که در کنار ذکر 1000 معجزه برای ایشان؛ خداوند متعال، معجزات پیامبران الهی را مقدم بر کتاب آسمانی ایشان دانسته است. چرا که در ابتدا می‌بایست مردم راستگویی پیامبر را باور کنند، سپس به سفارشات کتاب او گردن نهند.

پیشوایان بهائیت، آیات بی‌شمار معاد موعود اسلام را به معنایی خلاف ظاهر و واقع تأویل کرده‌اند. این در حالیست که اگر قرار باشد هر سخنی بر معنای خلاف ظاهر حمل شود، دیگر برقراری ارتباط کلامیِ مطمئن، محال شده و هر سخنی را می‌توان به معنای خلاف ظاهر آن تأویل کرد. لذاست که پیشوایان بهائی حکم به ممنوعیت تأویل نوشته‌جاتشان داده‌اند.

پیشوایان بهائیت، بر خلاف اعتقاد ادیان الهی به مسئله‌ی قیامت و رستاخیز، به تأویل و انکار ماهیت این حقیقت بزرگ و مسلّم اقدام کرده و آن را توهم پیروان ادیان دانسته‌اند. این در حالیست که هیچ‌گاه در بهائیت، برهان عقلی غیرقابل خدشه‌ای بر این ادعا اقامه نشده است. حال آن‌که خدای تعالی در موارد متعددی، ضرورت معاد را بدیهی شمرده است.

بهائیان معتقدند که تمامی ادیان الهی در اصول با یکدیگر مشترک بوده و تنها تفاوت آن‌ها در فروع و احکام شرعیه است. این در حالیست که پیشوایان فرقه‌ی بهائیت، بر خلاف مسئله‌ی لزوم اشتراک ادیان الهی در اصول، با اصل مشترک و مسلّم معاد مخالفت کرده و آن را توهم دانسته‌اند. لذا درمی‌یابیم که بهائیت، از ریشه‌ای الهی و آسمانی برخوردار نیست.

مبلّغان بهائی در راستای انکار خاتمیت حضرت محمّد (صلّی الله علیه و آله)، مدعی می‌شوند که لفظ "خاتم" در آیه‌ی 40 سوره‌ی احزاب، به معنای زینت‌بخش و نه پایان دهنده پیامبران است. اما با مراجعه به کتب لغت در می‌یابیم که واژه‌ی "خاتم النبیین" به هر صورتی که قرائت شود و به هر معنایی که بیاید، منظور از آن، پایان بخش بودن پیامبران است.