پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ پیشوایان مسلک بهائیت، بر خلاف تصریح ادیان الهی، به انکار اعتقاد به معاد و قیامت پرداخته‌اند.[1] همچنان که اشراق خاوری، با توهم دانستن اعتقاد به قیامت در ادیان الهی می‌نویسد: «اینک حسب الوعده شرحی را درباره‌ی معتقدات ملل و طوایف و پیروان ادیان از قبیل یهود و مسیحیان و مسلمین، از سنی و شیعه و عقائد حکما و فلاسفه و محققین و عرفا می‌نگارم، و این جمله برای مزید اطلاع یاران الهی است که ببینند سایر طوایف و اقوام چه عقایدی درباره قیامت موهوم که خود تعقل نموده‌اند، ابراز کرده‌اند».[2]
اما چرا پیشوایان بهائی اعتقاد به معاد (اعتقادی که تمام ادیان الهی به آن تصریح نموده و حدود یک‌سوم آیات قرآن به آن اختصاص دارد) را موهوم و مردود دانسته‌اند؟! و به راستی اگر کلام خدای تعالی و پیامبران الهی موهوم و مردود باشد، پس چه کسی می‌تواند از حقیقت جهان پس از مرگ خبر دهد؟!
بدون شک انکار قیامت توسط پیشوایان بهائی، در راستای آسوده‌خاطری خود و پیروانشان از بابت حساب و کتاب بوده است. همچنان که عبدالحسین آیتی در کشف الحیل، فضل‌الله مهتدی در خاطرات خود و پیام پدر، مسیح‌الله رحمانی در راه راست، مهناز رئوفی در سایه شوم و... پرده از این راز برداشته‌اند.[3] لذاست که خداوند امثال پیشوایان بهائی را این‌گونه مخاطب قرار می‌دهد: «بَلْ يُرِيدُ الْإِنْسَانُ لِيَفْجُرَ أَمَامَهُ. يَسْأَلُ أَيَّانَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ [القیامة/6-5]؛ انسان شک در معاد ندارد بلكه او مى‏‌خواهد آزاد باشد و بدون ترس از دادگاه قيامت در تمام عمر گناه كند؛ از اين‏رو مى‌‏پرسد قيامت كى خواهد بود».

پی‌نوشت:
[1]. جهت مطالعه‌ی بیشتر، بنگرید به مقاله‌ی: وعده‌ی ادیان الهی به رستاخیز و انکار فرقه‌ی بهائیت!
[2]. عبدالحمید اشراق خاوری، قاموس ایقان، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 128 بدیع، ج 2، ص 1024.
​[3]. ر.ک: جمعی از نویسندگان، فرقه‌های انحرافی (شیخیه، بابیه و بهائیت)، قم: مرکز تخصصی مهدویت، 1395 ش، ص 261.