پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ بهائیان معتقدند که تمامی ادیان الهی در اصول با یکدیگر مشترک بوده و تنها تفاوت آن‌ها در فروع و احکام شرعیه است. همچنان که عبدالبهاء گفته است: «جمیع انبیای الهی به جهت محبّت بین بشر مبعوث شدند... لهذا اساس ادیان الهی جمیعاً یکی است».[1]
اما یکی از مهم‌ترین اصولی که ادیان الهی را با یکدیگر مشترک می‌سازد، مسئله‌ی قیامت و رستاخیز و پاداش و عِقاب بندگان است. همچنان که در ادیان زرتشت [2]، یهود [3]، مسیحیت [4] و اسلام، به این اعتقاد مسلّم تصریح شده است.
این در حالیست که فرقه‌ی بهائیت، بر خلاف مسئله‌ی لزوم اشتراک ادیان الهی در اصول، با این اصل مشترک و مسلّم مخالفت کرده و آن را توهم دانسته است. از این‌رو پیشوایان مسلک بهائی، با ارائه‌ی توجیهاتی من درآوردی و بی‌پایه و اساس، به انکار تمام آیات و نشانه‌های قیامت موعود پرداخته‌اند؛ همچنان که مبلّغان بهائی مدعی‌اند: «... اما الرجعة و القیامة بالمعنی الذی تعتقده و تنظر الأمم فهی امر غیر معقول إذا هو مخالفٌ للنوامیسِ الطبیعة و مباینٌ للسنن الإلهیه.[5] معنای معروف رجعت و قیامتی که اُمّت‌ها به آن اعتقاد دارند، مخالف ناموس طبیعت و مباین با سنت‌های الهی است».
بنابراین با توجه به اعتراف بهائیت به اشتراک ادیان الهی در اصول و با توجه به انکار قیامت موعود توسط پیشوایان بهائیت، درمی‌یابیم که بهائیت، از ریشه‌ای الهی و آسمانی برخوردار نیست.

پی‌نوشت:
[1]. احمد یزدانی، نظری اجمالی در دیانت بهائی، بی‌جا: لجنه‌ی ملّی نشریات امری، 1329 ش، ص 28.
[2]. ر.ک: حسین توفیقی، آشنایی با ادیان بزرگ، بی‌جا: انتشارات سمت، چاپ اول، 1379، صص 57 و 62؛ مبلغی، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات منطق، 1373، ج 1، ص 293.
[3]. ر.ک: کتاب مقدس، عهد عتیق، سموئیل اول، 6/2.
[4]. ر.ک: ترجمه قدیم کتاب مقدس، لوقا 16: 23-24.
[5]. سراج الدین احمد ولید، البهائیه و النظام العامی الجدید، دمشق: مطبعة الداودی، اول، 1944، ج 2، ص 250.