پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ مبلّغان فرقه‌ی بهائیت تلاش دارند تا آیه‌ی 38 سوره‌ی محمّد (صلّی الله علیه و آله) را بشارتی بر پیدایش بهائیت جلوه دهند؛ همچنان که خدای تعالی فرموده است: «... وَإِنْ تَتَوَلَّوْا يَسْتَبْدِلْ قَوْمًا غَيْرَكُمْ ثُمَّ لَا يَكُونُوا أَمْثَالَكُمْ [محمّد/38]؛ و هرگاه سرپیچی کنید، خداوند گروه دیگری را جای شما می‌آورد پس آن‌ها مانند شما نخواهند بود». از این‌رو در استدلال خود بر این آیه‌ی مبارکه مدعی می‌شوند: «اينست كه خداوند در قرآن می‌فرمايد قوم آخرالزمان با مسلمانان متفاوتند و به همين دليل اصحاب می‌پرسند كه چگونه قومى خواهند بود!؟ حضرت محمّد (صلّی الله علیه و آله) جواب می‌دهند از سرزمين سلمان خواهند بود، يعنى بهائيان امروز».[1]
اما در پاسخ به این شبهه‌ی مبلّغان بهائی می‌گوییم:
خدای تعالی در این آیه با لحنی تهدیدگونه مسلمانان را مورد خطاب قرار داده و می‌فرماید: «اين بار هرگز بر زمين نمى‌ماند، اگر شما اين رسالت عظيم را ناديده بگيريد، خداوند قوم ديگرى را برمى‌انگيزد و اين رسالت عظيم را بر دوش آن‌ها مى‌افكند، قومى كه در ايثار و فداكارى و بذل جان و مال و انفاق فى سبيل اللَّه به مراتب از شما برتر و بالاتر باشند».[2]
بنابراین آیه‌ی مبارکه هیچ اشاره‌ای به نسخ اسلام نداشته و تنها در مقام بیان جایگزینی قومی دیگر، در صورت روی‌گردانی مسلمانان مباشر این آیه است؛ لذاست که پیامبر اسلام (صلّی الله علیه و آله) ایرانیان را پیشگامان آینده در پیشبرد اسلام معرفی فرموده‌اند: «لما نزلت (وَإِنْ تَتَوَلَّوْا يَسْتَبْدِلْ قَوْمًا غَيْرَكُمْ ثُمَّ لا يَكُونُوا أَمْثَالَكُمْ) كان سلمان إلى جنب رسول الله صَلَّى الله عَلَيْهِ وَسَلَّم... [3]؛ هنگامی که آیه (فوق) نازل شد، سلمان فارسی در کنار رسول خدا (صلّی الله علیه و آله) بود. پس پرسیدند که یا رسول الله چه کسانی هستند که در صورت روی‌گردانی ما جایگزین ما خواهند شد؟! پیامبر گرامی اسلام (صلّی الله علیه و آله) بر شانه‌ی سلمان زدند و فرمودند: این مرد و قومش؛ سوگند به کسی که جانم در دست اوست، اگر دین در ثریا باشد، مردانی از اهل فارس بدان خواهند رسید».

پی‌نوشت:
[1]. به نقل از کانال‌های تبلیغی تشکیلات بهائیت.
[2]. آیت‌الله مکارم شیرازی، تفسیرنمونه، تهران: دارالکتب الإسلامیه، 1374 ش، ج 21، ص 497.
[3]. ابن جریر طبری، تفسير الطبری جامع البيان، کتابخانه‌ی الکترونیکی فقاهت، ج 22، ص 193.