مبلّغان فرقه‌ی بهائیت در راستای انکار اعجاز بیانی قرآن کریم، با هدف توجیه عجز پیامبرخوانده‌ی خود از معجزه، مدعی شدند که خدای تعالی، هیچ اشاره‌ای به معجزه بودن آیات قرآن نفرموده است. این در حالیست که بعلاوه‌ی بدیهی بودن اعجاز آیات قرآنی، خدای تعالی بارها به فصاحت و بی‌مانندی آیات قرآن کریم تصریح نموده است.

پیامبرخوانده‌ی بهائیت، برای توجیه و جلب حمایت بابی‌ها از خود، مدعی شد که مسلک او در امتداد و مکمل مسلک علی‌محمد باب می‌باشد. عزیه نوری در پاسخ به این ادعای برادر خود گفت: اگر احکام باب ناقص بوده که این احکام، توان نسخ اسلام را نداشته و اگر کامل بوده که دیگر چه دلیلی برای نسخ بلافاصله‌ی آن، توسط حسینعلی نوری وجود داشته است.

دلایل بی‌شمار استمرار اسلام تا قیامت؛ حسینعلی نوری را بر آن داشت تا برای اثبات پیامبری خود، روز قیامت را همان زمان ظهور قائم جلوه دهد. این در حالیست که 1. عبارت إذا قام القائم قامت القیامة، در هیچ کتاب روایی موجود نیست 2. نامیدن امام زمان (علیه‌السلام) به صاحب قیامت، به جهت اتصال زمان قیامشان به قیامت و یا به جهت رجعت بعضی اموات می‌باشد.

بهائیان در دلیل‌تراشی خود برای انکار حجیت معجزه، عدم ارتباط بین دلیل و مدعا را دلیل بر انکار حجیت معجزه قرار می‌دهند. این در حالیست که ادعای پیامبری، یک نوع رابطه‌ی خارق‌العاده بوده و اثبات چنین ارتباطی، نیازمند اثبات آن به وسیله‌ی توان انجام چنین اموری است. لذاست که خدای تعالی، ارسال پیامبران را به همراه معجزات دانسته است.

علی‌محمد شیرازی که پیشوای بهائیت وی را مبشّر مسلک خود می‌دانست، به تحریف ماهیت معاد موعود ادیان پرداخته و آن را به ظهور پیامبران تفسیر کرده است. وی ظهور موعود پس از خود را 2000 سال بعد پیش‌بینی کرده بود. این در حالیست که حسینعلی نوری از حربه‌ی باب بر علیه خودش استفاده کرده و نسخ مسلک او را اعلام کرد.

علی‌محمد باب، قیامت موعود ادیان الهی را حد فاصل بعثت پیامبری جدید تا عروج او دانسته که با ظهور پیامبران بعدی تکرار خواهد شد. اما اگر این دیدگاه را بپذیریم، لازم می‌آید انسان‌هایی که حد فاصل دو پیامبر می‌زیسته‌اند، قیامت برای آنان محقق نشود؛ حال آن‌که بنا به گفته‌ی باب: هر شیء که اطلاق شیئیت بر او شود، در یوم قیامت مبعوث می‌گردد.