آیا نسبت به زیارت امام حسین به صورت پیاده روی حدیثی هم داریم؟ در واقع آیا پیاده روی موضوعیت دارد یا نه؟ آیا پیاده رفتن به زیارت ابی عبدالله فضیلت وثوابی هم دارد؟ در کتابی معتبر به نام «کامل الزیارات» بابی مخصوص داریم به نام «ثواب كسى كه سواره يا پياده به زيارت حضرت امام حسین (علیه السلام) برود» باب چهل ونهم.

محمد بن عبدالوهاب اگرچه در ظاهر به محبت اهل‌بیت (علیهم‌السلام) اقرار می‌کند، ولی درواقع همان سیره و روش ابن تیمیه حرانی را ادامه می‌دهد، او هرچند به خاطر وجود آیات و روایات در فضیلت اهل‌بیت، علناً بغض خود نسبت به اهل‌بیت را نشان نمی‌دهد ولی در مواردی با اقتدا به ابن تیمیه فضایل اهل‌بیت را مورد توجیه و تأویل قرار می‌دهد.

وهابیان در حالی از افکار ابن تیمیه در منع از زیارت قبر اولیاء الهی تبعیت می‌کنند و بناهای قبور بزرگانی که در سرزمین حجاز وجود داشته را تخریب نموده و از زیارت این قبور جلوگیری می‌کنند که بزرگانی چون ابن‌خزیمه که اهل سنت او را امام اهل حدیث می‌خوانند، به زیارت قبر امام رضا (علیه السلام) رفته و اصحابش نیز به همراه او بودند.

چرا امام علی(علیه السلام) با آن همه شهامت در جنگها برای خلافت خود کاری نکرد، و حق خود را نگرفت و سکوت اختیار کرد؟ در جواب باید گفت که یکی از دلایل، کمی پیروان اوست و دلیل دیگر کلام امیرالمؤمنین است که فرمود: «به خدا قسم من از او (ابوبکر) سزاوارتر بودم و حق با من بود، اما سکوت و اطاعت کردم تا مبادا مردم کافر شوند و بر هم شمشیر بکشند...

البانی یکی از بزرگان و محدثان وهابیت به‌شمار می‌رود، که بر خلاف دیگر مذاهب اسلامی فتوا به جواز استمناء داده و گفته است: «دلیلی وجود ندارد، که با استمناء کردن، روزه باطل شود. زیرا نمی‌توان استمناء را با جماع مقایسه کرد. حتی فقیه صنعانی نیز گفته است: کسیکه استمناء کند، روزه‌اش نه قضاء دارد و نه کفاره.

یکی از دلایل مورد ادعای اهل سنت بر خلافت ابوبکر ادّعای امامت جماعت وی از سوی پیامبر اکرم در واپسین روزهای حیات آن حضرت است. در این زمینه ابن‌تیمیه اعتراف کرده است: «این‌گونه نیست که هر کس در زمان حیات، شایستگی نیابت از کسی را داشت پس از وفات او هم صلاحیت جانشینی او را دارا باشد.» گذشته از اینکه امامت جماعت ابوبکر، از جهت سندی اثبات شده نیست.