نورعلی تابنده، در ضمن بیان مکاشفه‌‌ی یکی از مریدان خویش مدعی شده که ارواح اقطاب گنابادی بر بالین محتضر، حضور پیدا کرده‌اند؛ در صورتی که طبق روایات معصومین(ع)، این ویژگی مختص معصومین(ع) است و هیچ شخص دیگر در این امر، با آنها شراکت ندارد.

نورعلی تابنده برای نشان دادن اهمیت قصاص در اسلام به داستان «سوادة بن قیس» اشاره کرده است؛ در حالی که این داستان علاوه بر ضعف سندی که دارد، از حیث مضمون نیز معارض مبانی شیعه در باب قصاص و دیه است؛ به همین خاطر نمی‌توان این جریان تاریخی را پذیرفت .

امام زمان(عج) دارای دو غیبت صغری و کبری بوده است. ایشان در غیبت صغری توسط چهار نائب خاص، با مردم در ارتباط بودند. با آغاز غیبت کبری، باب نیابت خاصه بسته شد و طبق توقیع سَمری، هرکس ادعای نیابت کرد، باید تکذیب شود. سلسله دراویش گنابادی، قائل به نیابت خاصه «جُنید بغدادی» از امام زمان (عج) هستند، در صورتی که این ادعا، به دلیل وجود توقیع سمری باطل است.

نورعلی تابنده، در ضمن سخنان خویش، کلام مشهور «اَلْعِلْمُ عِلمٰانِ عِلْمُ الْاَدیٰانِ و عِلْمُ الاَبْدٰانِ» را به بزرگان منتسب دانسته؛ با اندک تأملی مشخص می‌شود این کلام اولین‌بار از شافعی نقل شده که در طی گذشت زمان، آن را به امام معصوم(ع) نسبت داده‌اند؛ در حالی که طبق مبانی حدیثی، این انتساب نادرست است.

عطار نیشابوری، در کتاب تذکرة‌ الأولیاء برای بزرگان صوفیه ریاضت‌هایی مثل روزه وصال داشتن اویس قرنی نقل کرده؛ در صورتی که این گونه ریاضت‌ها با دستورات مکتب‌ اهل‌بیت(ع) معارض است؛ به این خاطر نمی‌توان این‌گونه ریاضت‌ها را به عنوان عرفان اسلامی ترویج کرد.

مولوی در مثنوی، فضیلتی را به عایشه نسبت می‌دهد که در منابع اهل‌ سنت، این فضیلت برای حضرت فاطمه(س) نقل شده است؛ از این‌رو، این سؤال در ذهن مخاطب شکل می‌گیرد که چرا مولوی این فضیلت حضرت فاطمه(س) را برای عایشه نقل کرده است؟