پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ معجزه در فرهنگ شیعه، یکی از راه‌های تشخیص صداقت معصومین علیهم‌السلام به شمار رفته و هیچ گاه در مورد اعمال خارق‌العاده از غیر آنها، این عنوان به کار نمی‌رود، بلکه عنوان کرامت مطرح می‌شود.

ابوبصیر از امام صادق علیه‌السلام، در مورد ظاهر شدن معجزه به دست پیامبران و جانشینان آنها، سؤال پرسیده و حضرت در پاسخ او فرمودند: «تا دلیل باشد بر صدق آورنده آن یعنی پیامبر. سپس فرمودند: معجزه علامت و نشانه است بر حق‌تعالی و آن را فقط به انبیا و رسولان و حجّت‏‌هایش، اعطاء می‏‌فرماید تا راستگو از دروغگو ممتاز و مشخّص گردد».[1]

بزرگان و مشایخ دراویش گنابادی همواره طوری از اقطاب خویش می‌گویند که گویا از امام حی حاضر سخن می گویند. این کار باعث القاء همطراز بودن مقام امام معصوم علیهم السلام با قطب در ذهن مرید می‌شود. البته مشایخ این فرقه، این اندیشه را برای اصحاب سِرّ خویش بازگو کرده‌اند؛ اما محمداسماعیل صلاحی (قطب خودخوانده دراویش گنابادی)، بی‌مهابا و بی‌پرده این ادعا را در ملأ عام مطرح کرده و به گمان باطل خویش بر این مدعایش، استدلال‌هایی آورده است.

محمداسماعیل صلاحی می‌گوید: «در سایت‌ها نوشتند که قطب مدعی است که واسطه بین خدا و خلق است...از لحاظ عقلی هم این امری است که عقل تصدیق می‌کند ما را. واسطه‌ای باید باشد بین بشر و خالق بشر و اون در هر زمانی هست که اگر نباشد به قول حاج آقا شیخ مرتضی حائری اگر این خلیفه نباشد، ایراد اون ملائکه که «اتجعل فیها من یفسد فیها و یسفک الدماء»؛[2] «آیا کسی را در زمین قرار می‌دهی که فساد و خونریزی کند؟!» درست در می‌آید.

همیشه این خلیفه حی ظاهر یعرف (زنده آشکار شناخته شده)، باید در بین خلق باشد. از باقرین یعنی امام باقر علیه‌السلام و امام صادق علیه‌السلام نقل شده در کتاب کافی و به سند صحیح نقل شده که: مَن اَصبَحَ مِن هذه الاُمةِ و لَم یَکُن لَهُ اِمَاماً ظَاهراً عَادِلاً مِن الله عزوجل اصبحَ ضالَّ تائُها و ان ماتَ علی هذه الحاله ماتَ میتةٍ کفرٍ و نفاق. اگر کسی از این امت بمیرد درحالی‌که امام ظاهر و آشکاری که عادل باشد، از طرف خداوند نداشته باشد به گمراهی سوق کرده و اگر در این حالت بمیرد، در حالت کفر و نفاق مرده است».[3] طبق استدلالی که صلاحی به این روایت کرده، مدعی مقام امامت شده و رازی که اقطاب دراویش گنابادی آن را فقط برای خواص خویش فاش می‌کردند، او به صورت علنی آن را اظهار می‌کند.

محمداسماعیل صلاحی (مدعی قطبیت دراویش گنابادی)، در کانال تلگرامی خود راهکارهای تشخیص اقطاب را طبق کلام نورعلیشاه ثانی بیان داشته که بیشتر آنها عیناً همان راه‌های تشخیص امام معصوم علیه‌السلام است: «در کتاب سلطان فلک سعادت، تألیف حضرت آقای حاج ملاعلی گنابادی نورعلیشاه ثانی، حدود دوازده راه در شناخت قطب حقیقی بیان شده و ما به بررسی آنها خواهیم پرداخت: دارا بودن نصّ صریح از قطب قبل، خبر سابقین بر او، حصول معرفةاللّٰه از متابعت امر او... صدور خرق عادت از او (و داشتن کرامت) و...».[4]

صلاحی تلاش کرده با بیان معجزه به عنوان راه شناخت اقطاب، در ضمیر ناخودآگاه مخاطبین همطرازی بین مقام قطب با امام معصوم علیه‌السلام را القا کند؛ درحالی‌که منابع دینی ما معجزه را مختص انبیا و اهل‌بیت علیهم‌السلام می‌دانند.

همان گونه که سلیمان بن مهران از امام صادق علیه‌السلام نقل کرده: «ده خصلت از صفات امام است: عصمت، نص بر امامت، از همه مردم داناتر است و پرهیزکارتر است، نسبت به قرآن داناترین مردم است و وصی معروف امام پیش است و دارای معجزه و دلیل است».[5]

در نتیجه باید توجه کرد که معجزه، طبق فرهنگ شیعی و روایات معصومین علیهم‌السلام، از ویژگی‌های انبیا و امامان معصوم علیهم‌السلام است. پس راه‌های تشخیص اقطاب که توسط محمداسماعیل صلاحی و اقطاب دیگر دراویش گنابادی مطرح شده، حربه‌ای برای القای تفکر انحرافی (همطرازی مقام قطب و امام معصوم علیه‌السلام) است. در نتیجه باید صلاحی و دیگر اقطاب متوجه کلام امیرالمؤمنین علیه‌السلام در نهج‌البلاغه باشند: «لَا یُقَاسُ بِآلِ مُحَمَّدٍ مِنْ هَذِهِ الْأُمَّةِ أَحَدٌ وَ لَا یُسَوَّی بِهِمْ مَنْ جَرَتْ نِعْمَتُهُمْ عَلَیْهِ أَبَداً»؛ [6] «هیچ کس از این امّت را با آل محمّد صلی‌الله‌علیه‌وآله نمی‌توان مقایسه کرد و آنها که از نعمت آل محمد صلی‌الله‌علیه‌وآله بهره گرفتند با آنان برابر نخواهند بود».

پی‌نوشت:
[1]. ابن بابویه، محمد بن علی، علل‌الشرائع، کتاب‌فروشی داوری، قم، اول، 1385ش، ج۱، ص۱۲۲.
[2]. بقره/30.
[3]. صفحه شخصی محمد اسماعیل صلاحی در فضای مجازی، ۱۶ / ۸ / ۱۴۰۰.
[4]. صدور خَرق‌عادتی که صلاحی بیان کرده، همراه با ادعای قطبیت بوده، پس در اینجا صدور خارق‌عادت، به تنهایی مد نظر نیست؛ به این خاطر، او مدعی اثبات حقانیت قطب با معجزه است. کانال رسمی تلگرامی محمداسماعیل بصری، شنبه، ۱۵ مهر.
[5]. ابن بابویه، محمد بن علی، الخصال، جامعه مدرسین، قم، اول، 1362ش، ج۲، ص: ۱۹۴.
[6]. شریف الرضی، محمد بن حسین، نهج البلاغة (للصبحی صالح)، هجرت، قم، اول، ۱۴۱۴ ق، ص۴۷.