«احمد اسماعیل بصری»، برای معجزه کارکردهای متعددی بیان کرده تا کارکرد اصلی‌اش، یعنی تشخیص حجت الهی توسط آن را مخفی کند؛ این در حالی است که آیات و روایات، معجزه را جزء قانون شناخت حجت الهی بیان کرده‌اند.

.احمداسماعیل بصری، برای جلوگیری از رسوایی خویش، منکر این نکته شده که معجزه، یکی از راه‌های شناخت حجت الهی است؛ سپس برای اینکه عرصه را خالی نگذارد، چند امر را به عنوان معجزات خویش بیان کرده که هیچ گاه تعریف معجزه شامل آنها نمی‌شود.

عابدان و زاهدان بصره که دارای تفکر عثمانی بودند، در زمان خشکسالی مکه به این شهر آمده و برای بارش باران به درگاه الهی استغاثه کردند که اثری نبخشید؛ امام سجاد(ع) برای روشن کردن چهره‌ی زاهد‌ نمای آنها، در همان مجلس دست به دعا برداشته و باران شروع به باریدن کرد.

اصولاً پيامبر يک خارق العاده گر نيست كه در جائى بنشيند و هر كسى از در وارد شود پيشنهاد اعجازى به ميل خود كند و اگر نپسنديدند پيشنهاد ديگرى مطرح نمايد و قوانين و سنن آفرينش را به بازى بگيرد و بعد از اين همه نيز اگر مايل بود بپذيرد و اگر ميل مباركش اقتضا نكرد با بهانه اى شانه خالى كند.

اتباع احمد بصری ادعا دارند که یکسری کراماتی را از جناب احمدبصری دیده اند، اولا؛ این که مومنین به ایشان بعد از ایمان، کرامتی ببینند که راه شناخت امام نیست، بلکه باید مخالفین یا محققین ببینند و از همه مهمتر اعجاز مانند جریان امام رضا (ع) باید به درخواست و به موضوع تعیین شده توسط مخالف مدعی امامت باشد.

معجزه می تواند بهترین دلیل برای تفکیک مدعی دروغین از راستین باشد. احمدالحسن (مدعی امامت و وصایت) یکی از مدعیان دروغینی است که نه تنها توانایی اعجاز ندارد بلکه معجزه را راه شناخت نمی داند!