سلفیت و وهابیت
امام حسین (علیه‌السلام) بدون استمداد از علم و امدادهای غیبی به هدف خود از قیام رسید و عملاً استمداد از علم غیب با پیروزی واقعی منافات داشت؛ چون با توجه به مفهوم پيروزى و شكست، به اين نتيجه مى‌رسيم كه پيروزى آن نيست كه انسان از ميدان نبرد سالم به در آيد و یا دشمن خود را به خاك هلاكت افكند، بلكه پيروزى آن است كه هدف خود را پيش ببرد و دشمن را از رسيدن به مقصود خود باز دارد و امام با این مصیبت‌ها و سختی‌ها توانست حق و باطل را مشخص کند و به هدفش برسد.
اعتقادی در وهابیت شکل گرفته که عزاداری و گریه برای مردگان را عمل حرام و شرک می‌دانند؛ در حالیکه روایات بسیار زیادی از منابع معتبر آن‌ها وجود دارد که از پیامبر (صلیاللهعلیهوآله) عزاداری و گریه بر مردگان نقل شده است.
سلفی‌ها می‌گویند ما سیره «سلف صالح» را مبنای عمل خود قرار داده‌ایم؛ اگر قید «صالح» احترازی است و پیشینیان را به دو گروه صالح و غیرصالح تقسیم می‌کند، اشکال این است که راه تشخیص صالح از غیرصالح چیست؟ آیا حکام اموی که خون اهل بیت پیامبر (صلیاللهعلیهوآله) و هزاران بی گناه را ریختند، از سلف صالح هستند؟
نظر به انحراف‌های گسترده اندیشه سلفیان در جهان اسلام که متاسفانه دامنه آن به حوزه عقاید دیگر مذاهب شناخته شده اسلامی نیز سرایت کرده، تلاش شد در گزارشی به ارکان مبانی فکری سلفیت معاصر از لحاظ فکری و شیوه‌ی تطبیق بپردازیم.
یکی از مباحثی که از طریق رسانه های وهابی مطرح میشود این است که بغض نسبت به صحابه را جایز نمیشمارند.و قایل به این هستند که محبت میتواند دارای شدت و ضعف باشد اما بغض وسب نسبت به هیچ کدام از صحابه را جایز نمیشمارند این درحالی است که این مطلب(سب برخیاز صحابه) در منابع معتبر انها امده است.
یکی از کارشناسان شبکه‌های ماهواره‌ای وهابی گفته که اگر کسی مهر همراه خود داشته باشد، مانعی ندارد ولی سجده بر آن بدعت است؛ این درحالی است که می‌توان با منابع روایی اهل سنت جواز سجده بر خاک و مهر را اثبات کرد.
تبرک به آثار اولیاء الهی، امری ثابت شده بین مسلمانان است که نمی‌توان منکر آن شد؛ چون همه مذاهب اسلامی این مساله را پذیرفته‌اند و به جواز آن اقرار دارند؛ در این بین، وهابیت که گروهی افراطی و مخالف اسلام ناب است، با این مساله مخالفت دارد و در صدد تلقین این فکر باطل در جامعه و همراه کردن مذاهب اسلامی با خود است.
تبرک به قبور اولیاء الهی، امری ثابت شده بین مسلمانان است که نمی‌توان منکر آن شد؛ چون همه مذاهب اسلامی این مساله را پذیرفته‌اند و به جواز آن اقرار دارند؛ در این بین، وهابیت که گروهی افراطی و مخالف اسلام ناب است، با این مساله مخالفت دارد و در صدد تلقین این فکر باطل در جامعه و همراه کردن مذاهب اسلامی با خود هستند.
در دوران معاصر کلمه سلفیه بیش از پیش مورد استفاده قرار می‌گیرد. گروه‌هایی همچون اخوان المسلمین، وهابیت و ... با عنوان سلفیه خوانده می‌شوند، حتی تروریست‌های تکفیری و جهادی به عنوان سلفیه موسوم هستند.
وهابیت خبیث با توجه به عظمت حماسه حسینی، همواره در صدد تخریب و ایجاد شبهه در مکتب عاشورای سیدالشهداء (علیه‌السلام) بوده است؛ در حالیکه به دلیل دوری جریان وهابیت از آیات قرآن کریم، غافل از آن هستند که نمی‌توانند نور خدا را خاموش کنند.
وهابیت به شیعه در جمع بین نماز، با استناد به کلام امیرالمؤمنین ایراد می‌گیرد، در حالیکه کلام امیرالمؤمنین، به تبیین اوقات فضیلت نمازهای یومیه می‌پردازد، و تأکید بر امری مستحب و یکی از سنن پیامبر اکرم (صلیاللهعلیهوآله) دارد و دلالت بر وجوب و الزام و حتمیت ندارد؛ پیامبر و اهل بیت جمع خواندن را اجازه داده‌اند.
یکی از دستاوردهای ظاهری خلفا با کنار زدن امیرالمؤمنین از خلافت، رسیدن به خلافت و مدت‌ها حکومت بر مردم بود. «حب ریاست یا جاه‌طلبی»، از امیال دیگر در انسان شدیدتر و ضرر آن بیشتر است، و آخرین چیزی است که از دل انسان خارج میشود؛ ریاست‌طلبان برای رسیدن به ریاست، حاضرند از دنیا و مال و دین خود بگذرند.
وهابیت که با دوری از اصول و قواعد عقلی و نقلی، خود را تنها مسلمانان عالم معرفی می‌کنند، در ادعای مضحک، رد شدن از زیر قرآن و یا قرآن به سر گرفتن را بدعت و عمل حرام معرفی می‌کنند؛ در حالیکه بر اساس روایات اهل‌سنت، امیرالمومنین، و بنا بر روایات شیعه، ائمه‌ی اطهار در هنگام مشکلات و یا برای اجابت دعا، به قرآن پناه می‌بردند.
از ابتدای پیدایش فرقه سلفیه تاکنون دانشوران اهل سنت، نقدهای زیادی بر آن نوشته‌اند؛ آشنایی با این نقدها از آن روی ضرورت دارد که این فرقه خود را پشت سپر تسنن پنهان کرده و همواره از زبان آنان سخن می‌گوید و داعیۀ حمایت از آنان را دارد و بیشترین شمار طرفداران آنان، افراد ناآگاه سنی هستند. دانشمندان سنی همواره با افراط این فرقه مواجهند.