پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ علم غیب انسان‌ها، یکی از مباحث مورد اختلاف میان شیعیان و اهل سنت با مفتی‌های وهابی است. شیعیان معتقد هستند با اذن پروردگار عالم، بعضی از انسان‌ها می‌توانند علم غیب داشته باشند. اما مفتی‌های وهابی‌ با ایراد به این اعتقاد، علم غیب را فقط مختص به خدای رحمان می‌دانند.
یکی از روایاتی که در صحیح بخاری و مسلم آمده و موضوع بحث است، علم غیب رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) به حالات ابوبکر و عمر است. بخاری در کتاب خود می‌نویسد: «ابوهریره نقل می‌کند: روزی رسول خدا پس از ادای نماز فجر، به طرف صحابه روی کرده و فرمودند: چوپانی در بین گوسفندانش بود که گرگی به رمه زده گوسفندی را به دهن گرفت و گریخت. چوپان او را دنبال کرد و گوسفند را از چنگش بدر آورد. گرگ به او نگریست و گفت: چه کسی هر روز گوسفندانت را از درنده‌ها حفاظت می‌کند؟! آن روز گوسفندان را جز من چوپانی نخواهد بود؟ مردم با تعجب گفتند: سبحان الله! مگر گرگ می‌تواند حرف بزند. رسول الله فرمودند: من و ابوبکر و عمر بن خطاب، این قصه را باور داریم!
سپس آن حضرت در ادامه فرمودند: مردی گاوی را بار کرده به جلو می‌راند. گاو به سوی او بازگشت و گفت: من برای باربری درست نشده‌ام، من برای شخم زنی آفریده شده‌ام. مردم با شنیدن این حکایت بسیار تعجب کرده، گفتند: سبحان الله! عجب حکایتی است، مگر گاو هم حرف می‌زند؟! رسول الله در جواب فرمودند: من و ابوبکر و عمر این حکایت را باور داریم.»[1]

در این روایت علم غیب رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) نسبت به قبول کردن این اتفاق از جانب ابوبکر و عمر بن خطاب مورد بحث است. آنکه در این روایت رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) می‌فرمایند: «من و ابوبکر و عمر این حدیث را باور داریم». درحالی که در آن مجلس، ابوبکر وعمر بن خطاب حضور نداشته‌اند. این نمونه‌ای بارز از علم غیب است.
اما وهابی‌ها معتقد هستند، به غیر از خدا، کسی علم غیب ندارد و اگر کسی ادعای چنین مطلبی داشته باشد، طاغوت به حساب می‌آید. محمد بن عبدالوهاب بزرگ وهابیون عربستان سعودی، با رد علم غیب برای غیر خدا در کتاب خود می‌نویسد: «طاغوت، لغت عام در مورد هر کسی است که به غیر از خدا عبادت می‌شود و هر آنچه غیر از خدا پرستش می‌شود، یا به جای خدا و رسول خدا اطاعت می‌شوند، به آن طاغوت می‌گویند. طواغیت بر پنج قسم هستند. یکی از آنها کسانی هستند که علم غیب برای غیر خدا را جایز می‌دانند.»[2]

مفتی‌های وهابی برای اثبات ادعای باطل خود، به آیاتی از قرآن نیز استناد کرده‌اند. اولین آیه‌ای که مورد استناد قرار می‌دهند، آیه 59 سوره مبارکه انعام است. آنان معتقد هستند، مفاتیح غیب فقط مختص به خداست. چرا که در این آیه آمده است: «وَعِنْدَهُ مَفَاتِحُ الْغَیبِ لَا یعْلَمُهَا إِلَّا هُوَ وَیعْلَمُ مَا فِی الْبَرِّ وَالْبَحْرِ وَمَا تَسْقُطُ مِنْ وَرَقَةٍ إِلَّا یعْلَمُهَا وَلَا حَبَّةٍ فِی ظُلُمَاتِ الْأَرْضِ وَلَا رَطْبٍ وَلَا یابِسٍ إِلَّا فِی كِتَابٍ مُبِینٍ.[أنعام/59] كلیدهاى غیب نزد اوست. جز او كسى را از غیب آگاهى نیست. هر چه را كه در خشكى و دریاست، مى‌داند. هیچ برگى از درختى نمى‌اُفتد، مگر آنكه از آن آگاه است و هیچ دانه‌اى در تاریكی‌هاى زمین و هیچ ترى و خشكى نیست، جز آنكه در كتاب مبین آمده است.»
مفتیان وهابی به این آیه شریفه هم استناد کرده‌اند: «قُلْ لا یعْلَمُ مَنْ فِی السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ الْغَیبَ إِلَّا اللَّهُ وَ ما یشْعُرُونَ أَیانَ یبْعَثُونَ.[نمل/65] بگو در آسمان‌ها و زمین، جز خدا هیچکس علم غیب نمی‌داند و نمی‌دانند که چه زمانی برانگیخته می‌شوند.»

باید گفت، وهابی‌ها از یک سو صحیح بخاری را صحیح‌ترین کتاب روایی می‌دانند و از سوی دیگر در بیان عقیده‌ی خود پیرامون علم غیب، تناقض و تضاد عجیبی با صحیح بخاری دارند. ابن تیمیه، تئورسین وهابیت، معتقد است: «زیر آسمان بعد از قرآن، هیچ کتابی صحیح تر از کتاب بخاری و مسلم نیست.»[3]
وهابیون منکر علم غیب در غیر خدا هستند و هر کسی را که به علم غیب اعتقاد داشته باشد، طاغوت می‌نامند و نیز قائلند، صحیح بخاری و صحیح مسلم اصح کتب بعد از قرآن کریم است و اما در این دو کتاب روایتی بیان شده که در تناقض و تضاد آشکار با عقایدشان است. در نتیجه یا باید علم غیب برای غیر خداوند را بپذیرند یا دیگر قائل به صحیح بودن تمامی روایات صحیحین نباشند.        

پی‌نوشت:
[1]. بخاری، صحیح بخاری، دارطوق النجاه، چاپ اول، 1422هـ، ج5، ص5؛ «أَنَّ أَبَا هُرَیرَةَ رَضِی اللَّهُ عَنْهُ، قَالَ: سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ ... فَإِنِّی أُومِنُ بِذَلِكَ، وَأَبُو بَكْرٍ، وَعُمَرُ بْنُ الخَطَّابِ.»
[2]. جمعی از علما، الدرر السنیة فی الأجوبة النجدیة، چاپ ششم، 1417هـ، ج1، ص161و162؛ « والطاغوت: عام فی كل ما عُبد من دون الله... الرابع: الذی یدعی علم الغیب من دون الله»
[3]. ابن تیمیة، مجموع الفتاوی، مكتبة ابن تیمیة، چاپ دوم، ج18، ص74؛ «وأما كتب الحدیث ... ومسلم بعد القرآن.» جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.