ابراهيم ادهم از قدماي صوفيه است كه از سرزمين بلخ برخاست و بعدها در تصوف نام و آوازه اي بلند يافت. درست است كه بيشتر دوران زهد و رياضت او در شام گذشت، ليكن خاطره او در نزد زهاد و صوفيه خراسان همواره مثل يك سرمشق باقي ماند. ماجراي توبه اي كه او را به ترك سلطنت و به زندگي زاهدانه، و صوفيانه كشانيده، در روايات صوفيه رنگ افسانه دارد

سفيان ثوري (97 – 161هـ) یكي از چهره هاي برجسته تصوف، و معاصر و معاشر ابوهاشم کوفي بود. او همان كسي است كه امام صادق (ع) او را از كساني شمرد كه مردم را از گرايش بر دين خدا جلوگيري مي كردند و مانع از آن مي شدند كه مردم به اهل بيت (ع) پيوندند[1].

مساله ای که بین برخی تبدیل به معرکه الآراء و محل اختلاف نظرات شده است، مشایخ و مذهب شاه نعمت الله است.

وی در یکی از رساله های خود، نسبت خرقه و مشایخ خود را چنین بیان می کند:

تاریخ نویسان برای افول تاریخی تصوف عللی بیان کرده اند که به دنبال بروز چنین حوادثی اقبال مردم در استقبال از صوفیگری و درویشی رو به کاستی نهاد.

با مطالعه ی تاریخ روشن می شود که افرادی چون حسن بصری در کنارهمکاری با حکومت اموی و مروانی، گاهی هم مخالفتی از خود نشان می داد تا وجهه ی مردمی خویش را به طور کامل از دست ندهد

از سوء استفاده های مکرر صوفیه در حوادث تاریخی و انتساب خود به ائمه ع می توان به ملاقات شقیق بلخی با امام کاظم ع اشاره کرد در پی این دیدار کاملا تصادفی دراویش خرقه خود را به امام ع منسوب می کنند که جای بسی تعجب دارد