با توجه به روایات محکم و فراوان ائمه اهلبیت (ع) در رد صوفیه معلوم می شود که بزرگان تصوف هیچ ارتباطی با تشیع نداشته و اگر کسانی می خواهند خود را مرتبط به اهل بیت (ع) جلوه دهند به هیچ وجه قابل قبول نمی باشد.
به علاوه خود صوفیه مرشد های سابق خود را به سنی گری معرفی کرده اند ، و یک مرشد را به تشیع معرفی نکرده اند ، و این را می توان از تذکره الاولیاء ، نفحات الانس و طبقات صوفیه به دست آورد . علی ابن عثمان جلابی که قطب آنها بوده و همه صوفیان کتاب کشف المحجوب او را قبول دارند گفته است : صوفی حقیقی ابوبکر است.
در منطق الطیر هم گفته شده  : عمر چراغ اهل بهشت است.
نکته دیگر اینکه در کتب متقدمین صوفیه نامی از علمای شیعه مثل شیخ صدوق ، شیخ مفید ، شیخ کلینی و ..... نیست ولی برای بزرگان اهل سنت مثل احمد ابن حنبل و شیخ عبد القادر گیلانی مقامات و کراماتی را نسبت داده اند .
و مطلب دیگر اینکه بسیاری از اهل سنت شیعیان را رافضی و خبیث و بی دین دانسته اما سران صوفیه را از اولیاء الله و صاحب کرامات و مقامات می دانند . و خود صوفیان قدیم هم تصریح کرده اند که یکی از شرایط حتمی صوفیگری سنی بودن است.
شیخ نجم الدین راضی در کتاب مرصاد العباد برای مرید و مرشد 20 شرط را ذکر می کند که یکی از شرائط حتمی سنی بودن است .
اینها و دلائل دیگر همه بیان گر آنست که سران صوفیه از اهل سنت بوده اند و هرگز انتساب به شیع نداشته اند .

و اما از چه زمانی تصوف در تشیع نفوذ کرد ؟
تصوف و تشیع تا قرن هشتم در دو خط موازی جدا از هم سیر می کردند ؛ تا اینکه سید حیدر آملی به فکر تلفیق بین تشیع و تصوف افتاد لذا در عراق ساکن شد . وی ظاهراً شیعه علوی بود که می خواست تشیع را به تصوف پیوند بزند و به عنوان یک امام علوی حکومتی را ایجاد کند . اگر چه به تشکیل حکومت توفیق نیافت ولی به عقیده خود تصوف و تشیع را تلفیق داد و به این وسیله شیعه صوفی پدید آمد .
در دوران صفویه این مسئله جدی تر شد و دو عنصر تشیع و تصوف پایگاه حکومت صفوی گردید .
شاه اسماعیل اعلام کرده بود : صوفی گری وقتی نزد ما قبول خواهد بود که لعن بر اعدای امیر المومنین (ع) نموده و تولی به ائمه معصومین (ع) بنمایند و همین سیاست سبب شد که صوفی گری به جهان تشیع نیز راه پیدا کند .

فقهاء و متکلمان شیعه در برخورد با این پدیده به مبارزه برخاستند و بر ضد آنها کتاب نوشتند و ثابت کردند که هرگز امکان ندارد شیعه صوفی شود . و در نهایت مرحوم علامه محمد باقر مجلسی (837 _ 1111 ) قدم پیش نهاد وبه مبارزه با صوفیان پرداخت و حکومت صوفیان را تحت فشار قرار داد و تمامی را از پایتخت ( اصفهان ) بیرون کرد و مراسم صوفیانه در آن زمان قدغن شد .