ابن عربی
ابن عربی , متوکل عباسی را جزء اولیاء الهی دانسته و با این اندیشه‌های انحرافی مانع هدایت اهل‌سنت شده است.
دشمنان امیرالمؤمنین علیه‌السلام، به خاطر بغضی که از ایشان در دل داشتند، اندیشه کفر حضرت ابوطالب علیه‌السلام را ترویج کردند.«ابن‌عربی»، یکی از این افرادی است که تحت تأثیر تبلیغات اهل‌سنت، این اندیشه نادرست را در مورد حضرت ابوطالب علیه‌السلام پذیرفته است.
ابن عربی در تحلیل ماجرای عصبانیت حضرت موسی نسبت به برادر خویش با توجه به اعتقاد به وحدت وجود، گاوپرستی بنی اسرائیل را عین خدا پرستی دانسته، در صورتی که این تفاسیر ذوقی خلاف مبانی اعتقادی اسلامی است.
ابن عربی از سران صوفیه در کتب خود حضرت ابوطالب را کافر خوانده است. چنانچه ادعا می‌کند که در یک مکاشفه، رسول خدا (صلی الله علیه و اله) به او گفته است: «اگر برای همت، اثری بود کسی اکمل از رسول‌الله و اعلی و اقوی همت‌تر از او نبود و حال اینکه همت او در اسلام آوردن ابوطالب، عموی او اثر نکرد و او اسلام نیاورد».
ابن عربی، شیعیان امامیه را به خاطر اعتقاد داشتن به خلافت ظاهری اهل‌بیت علیهم‌السلام، غالی دانسته، این در حالی است که حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها این چنین اعتقادی در مورد اهل‌بیت علیهم‌السلام داشته است. پس طبق دیدگاه ابن عربی، حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها غالی بوده‌اند!!
طبق آموزه ابن عربی، عذاب بعد از مدتی برای اهل جهنم شیرین و گوارا می‌شود و در جهنم گیاهی به نام «جرجیر» روئیده می‌شود، در صورتی که این‌گونه مطالب معارض با روایت صحیح‌السند امام صادق علیه‌السلام است.
تأویل‌گرایی افراطی از جمله انحرافاتی است که متوجه جریان تصوف بوده و این شیوه تفسیری متصوفه باعث تحریف معنوی قرآن شده و باعث شده مفاهیم و پیام حقیقی آیات الهی برای مخاطبین آنها روشن نشود.
در زمان معاصر ما بعضی از طرفداران ابن‌عربی، برای اثبات تشیع او به کتابی به نام «المناقب» استناد کرده‌اند؛ در صورتی که تاکنون نتوانسته‌اند انتساب این کتاب به ابن‌عربی را اثبات کنند.
بعضی از طرفداران ابن عربی برای اثبات تشیع او به کتاب «المناقب» استناد کرده‌اند؛ در صورتی که از حیث کتاب‌شناسی انتساب این کتاب به ابن‌عربی ثابت نیست، بدین خاطر نمی‌توان برای اثبات تشیع او به این کتاب استناد کرد.
خاتمیت نبوت توسط رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌و‌آله، یکی از مهم‌ترین اعتقادات اسلامی است که بین شیعه و اهل‌سنت هیچ‌گونه اختلافی در این مسئله وجود ندارد؛ در صورتی که جریان‌های انحرافی؛ همچون متصوفه و جریان مدعی یمانی این امر را نپذیرفته‌اند.
آیه تطهیر در شأن اصحاب کسا (حضرت فاطمه، امام علی، امام حسن و امام حسین علیهم‌السلام) نازل شده، در صورتی که ابن عربی همه سادات را مصداق این آیه شریفه می‌داند.
«ابن‌عربی» به خاطر اینکه تحت تأثیر آموزه‌های اهل سنت بوده، در کتاب خویش، قائل به کفر حضرت ابوطالب علیه‌السلام شده است؛ در حالی که روایات معصومین علیه‌السلام، دلالت بر ایمان حضرت ابوطالب علیه‌السلام داشته و سخن «ابن‌عربی» با آموزه‌های معصومین علیه‌السلام در این مسئله، معارض است.
«ابن‌عربی»، عدالت صحابه را که یکی از مهم‌ترین آموزه‌های اهل‌سنت است، در کتاب «الفتوحات المکیه» خویش پذیرفته است؛ این در حالی است که وقایع تاریخی، معارض با چنین آموزه‌ای است.
«ابن‌عربی» در کتاب «فتوحات» خویش، طبق مکاشفه‌ای که از گروهی به نام «رجبیون» نقل کرده، این‌چنین برداشت می‌شود که شیعیان را باطناًَ خوک دانسته؛ در حالی که این‌چنین قضاوت‌هایی، با مکتب اهل‌بیت (ع) سنخیت ندارد.