ابن عربی
برخی معتقدند تعالیم عرفانی دین اسلام توسط هدایت یافتگان وارد شده است و اصل دین اسلام اشاره‌ای به تعالیم عرفانی نداشته است. و حال آنکه با مروری بر آموزه‌های ائمه اثنی عشری شیعه که برگرفته از کتاب و سنت نبوی (ص) است، خلاف این مساله ثابت می‌شود.
در جواب ناصبی بودن ابن عربی باید گفت، کسانی که به ناصبی بودن او رای داده‌اند بر اساس سخنان او در بعضی از آثارش چنین حکمی بر او کرده‌اند. اما بیشترین سخن درباره مذهب ابن عربی است نه ناصبی بودن او. همچنین گفته شده که ابن عربی از بزرگترین عرفای اسلامی است که باید در جواب گفت، درباره ابن عربی سخنان متناقضی مطرح شده به طوری که نمی‌توان به طور قطع درباره او اظهار نظر کرد.
متصوفه مدعی‌اند که قرآن و حدیث معیار سنجش صحت کشف و شهود است. درحالی‌که سران تصوف خود معترف‌اند که استفاده از نقل فقط به‌عنوان شاهد و بینه برای کسانی است که اهل کشف نیستند. همچنین بارها در کتب خود با یک کشف و شهود دست به تحریف و تأویل آیه قرآن یا صحیح دانستن حدیث ضعیف یا رد کردن حدیث صحیحی زده‌اند.
ایمان و معرفت، یکی از ملاک‌های تشخیص مکاشفه رحمانی از شیطانی است که اگر کسی با اعتقاد نادرست و بدون ایمان و معرفت کامل نسبت به دین و آموزه‌های دینی، چنین مکاشفه‌هایی را ببیند این مکاشفه‌ها چیزی جز مکاشفه شیطانی و خیال‌پردازی‌های این افراد نخواهد بود.
در قرآن درباره حضرت ابراهیم (ع) قضایای مختلفی نقل شده که یکی از آنان، خواب دیدن حضرت ابراهیم (ع) بر ذبح کردن فرزندش اسماعیل است که بعدا مأموریت داشت در بیداری، فرزندش اسماعیل را ذبح کند، برخلاف نظر عده‌ای از مفسران اهل‌سنت و صوفیان نامداری از جمله ابن عربی، که مدعی شدند آن فرزندی که به ذبیح الله معروف است، اسحاق است نه اسماعیل.
یکی از نکات مهم در روز عاشورا پرهیز از روزه گرفتن است که در روایت‌های مختلف از آن نهی شده است، چون خاندان بنی‌امیه و مروان، به شکرانه کشتن امام حسین(علیه‌السلام) این روز را مبارک دانسته و روزه می‌گرفتند که برخی از بزرگان صوفیه از این خاندان ملعون تبعیت کرده و روز عاشورا را یکی از روزهای بافضیلت برای روزه گرفتن اعلام کردند.
دیدن خداوند در اشکال مختلف از جمله عقاید برخی از سران تصوف است. چنانچه ابن‌عربی معتقد است گوساله پرست شدن بنی اسرائیل خواست خداوند متعال بوده است تا به اشکال مختلف دیده شود و تلاش هارون و اختیار بنی اسرائیل در این امر دخالت و تاثیری نداشته است. لذا از این اعتقاد ابن‌عربی، احتمال جبری مسلک بودن او داده می‌شود.
با توجه به نوشته‌های محی‌الدین ابن عربی به خوبی قابل‌لمس است که این عالم صوفی همتای معاصر خود یعنی مولوی بلخی و امثال او را در حال سماع انسان‌هایی بی‌دین و بی‌عقل می‌بیند که مستحق تسلیت فرشتگان هستند و همچنین به این‌گونه افراد لقب بی‌حیا در مقابل خداوند می‌دهد که در قبضه و تصرف شیطان هستند و در آخر مولوی و امثال او را دروغگو معرفی می‌کند...
هر انسان آزاده‌ای نسبت به ظلم ظالم ساکت نمی‌نشیند و در حد توان و حداقل با زبان خویش از مظلوم دفاع می‌کند. در حاکمان ظالم زمان اهل‌بیت (علیهم السلام) چند نفر در ظلم کردن زبانزد عام و خاص هستند و حجاج بن یوسف ثقفی سرآمد آنها است که همتای متوکل و یزید بن معاویه از خونخوارترین حاکمان بنی‌امیه است؛ لیکن عالم صوفی‌مرام ملقب به...