عبدالوهاب پدر محمد که از علمای صالح به شمار می‌رفت، همانند دیگر علما، آثار الحاد و بی‌دینی را در فرزندش حدث می‌زد و او را سرزنش نموده و مردم را از ارتباط با وی برحذر می‌داشت.

از شاخصه‌های فرقه‌ی وهابیت به پیروی از سرکرده و سردمدار خود، ابن‌تیمیه حرّانی به کارگیری کلمات و عبارات تند، زشت و اهانت‌آمیز نسبت به اهل‌بیت و شیعیان است؛ چنان که گویا فرهنگ استدلال و احترام به نظز مخالف، جایی نزد او و پیروانش ندارد. او و پیروانش در موضوع عزاداری سید‌الشهداء نیز تعبیرات زشت و زننده‌ای به کار برده‌اند.

آنگونه که از کلمات برخی از طرفداران مذهب سقیفه به دست می‌آید، خود آنها به عمل زشت اتفاق افتاده در صدر اسلام پی برده‌اند. لذا با بهانه‌های متعدد و تقطیع روایات در صدد تطهیر آن وقایع و توجیه آن افعال هستند. آیا این دور از مروت نیست که در روایات دست برده و خیانت می‌کنند تا بتوانند به اهداف خود برسند؟ آیا انتساب خلاف واقع به امام صادق کار درستی است؟

مبلغین وهابیت به مسلمانان خصوصا شیعیان تهمت ناروا زده و معتقدند که شیعیان باعث شده‌اند که مسلمانان به شرک قبور متهم شوند. این در حالی است که مسلمانان زیارت قبور را از سنن مستحب می‌دانند و وهابیت با درک نادرست از دین، چنین نسبت‌هایی به شیعه می‌دهند.

وهابیت که در تضعیف نمادهای عزاداری شیعه از هیچ راه‌کاری روی‌گردان نشدند با تمسّک به برخی از روایات اهل‌بیت همچون مذّمت پوشیدن لباس سیاه و روایاتی که لباس سیاه را لباس دوزخیان و فرعونیان دانسته و پوشیدن لباس سفید را توصیه نموده‌اند، پوشیدن جامه‌ی سیاه در مراسم عزاداری اهل‌بیت را نیز در همان سِلک قرار داده و آن را رد نموده‌اند.

وهابیت و سلفیون به تأسی از اجدادشان از اهانت و جسارت به ذوات مقدسه اهل بیت دست بر نمی دارند و به هر بهانه ایی که شده کینه و حقد خود را نشان می دهند. آنها حتی حاضرند که روایات را تقطیع کرده و خیانت در امانت کنند ولی به هدف شومشان برسند. غافل از این که نور خدا هرگز خاموش نمی شود.