سلف
وهابیان بر این باورند که اگرسلف فعلی را ترک کردند باید دیگران نیز آن فعل را ترک کنند و در صورتی که بعدی‌ها آن فعل را ترک نکنند، بدعت در دین ایجاد کردهاند. به آنها می‌گوییم: عمل پیشینیان نمی‌تواند دلیلی شرعی برای ما باشد و اگر کسی عمل پیشینیان را مصدر شرعی قرار دهد، خود بدعتی در دین ایجاد کرده است که در دین سابقه ندارد.
سلفیه معتقدند که توسل به انبیا و صلحا جایز نیست؛ زیرا سلف چنین اعمالی را انجام نمی‌دادند. اما آنچه در منابع روایی اهل سنت آمده است، خبر از توسل سلف به نبی مکرم اسلام می‌دهد. ابن ابی شیبه در کتاب مصنف، چنین روایت کرده است: در زمان «عمر» مردم دچار قحطی وخشکسالی شدند. مردی به نام (بلال بن حارث) به قبر پیامبر متوسل شد.
ابن تیمیه از اشخاصی است که سرسختانه مخالف با توسل به انبیا و اولیا است. اما وی به صورت ضمنی توسل سلف به قبر پیامبر را می‌پذیرد. وی می‌گوید: عده‌ای از مردم، جواب سلام پیغمبر را از قبر ایشان یا دیگر قبور صالحین شنیده‌اند و یا اینکه سعید بن مسیب صدای اذان را از قبر می‌شنید و امثال این قضایا؛ همه اینها حقیقت دارد ودرست است!
ابن تیمیه در عداوت با علی (علیه السلام) سنگ تمام گذاشته و هرجایی که توانسته یا فضیلتی از ایشان منکر شده و یا عیب و نقصی را بر آن حضرت بار نموده است. ایشان درباره‌ی آن حضرت می‌گوید: «علی برای هوای نفس خودش جنگ‌ها را به راه انداخت، نه برای خدا، و همانند فرعون کشتار و فساد بر روی زمین را گسترش داد.»