انسان وقتی به فتاوای وهابیان مراجعه می‌کند، می‌فهمد که بسیاری از کارهایی که وهابیان آن را بدعت می‌دانند به این جهت است که سلف صالح آن را انجام نداده‌اند. مثلا ابن تیمیه جشن و مولود خوانی برای پیامبر(صلی الله علیه و آله) را بدعت می‌داند به این جهت که می‌گوید: «سلف و پیشینیان چنین کاری را انجام نداده‌اند. زیرا سلف با این که می‌توانستند چنین کاری را انجام دهند، انجام ندادند و اگر این کار خیر یا راجح بود، سزاوار بود که سلف چنین کاری را انجام دهند، زیرا آنان محبت بیشتری از ما به رسول خدا داشتند و از ما بیشتر پیامبر (صلی الله علیه و آله) را تعظیم می‌نمودند.» همانگونه که در استدلال ابن تیمیه مشاهده می‌کنید. وی ترک کردن سلف را، دلیل بر بدعت بودن مولود خوانی برای پیامبر می‌داند.(ابن تیمیه، اقتضاء الصراط المستقیم، ص294، 295) در پاسخ از ابن تیمیه و وهابیان باید گفت: اولا عمل پیشینیان نمی‌تواند دلیلی شرعی برای ما باشد و اگر کسی عمل پیشینیان را مصدر شرعی قرار دهد، خود بدعتی در دین ایجاد کرده است که در دین سابقه ندارد. ثانیا: سلف در طول سه قرن با یکدیگر اختلافات فراوانی داشته‌اند و تاریخ و روایات پرده از این واقعیت برداشته است. جنگ های جمل، صفین در همین دوران سلف، اتفاق افتاده است. اکنون چگونه ممکن است فعل چنین افرادی که با هم اختلاف داشتند، برای ما حجت باشد. بر فرض که حجت باشد، سخن کدام گروه از سلف مقدم است! ثالثا بر فرض که حجیت قول سلف را بپذیریم ولی این دلیل نمی‌شود که ترک سلف نیز برای ما حجت باشد، زیرا در بحث اصول به اثبات رسیده است که فقط صدور فعل از معصوم، دلالت بر عدم حرمت آن فعل دارد و نمی‌توان حتی ادعا کرد که ترک فعل معصوم، دلالت بر حرمت دارد؛ تا چه رسد به افرادی مثل سلف که از عصمت برخوردار نبوده‌اند.(رضوانی، علی اصغر، سلفی گری و پاسخ به شبهات، ص370-372)

ابن تيميه حراني، أحمد، اقتضاء الصراط المستقيم لمخالفة أصحاب الجحيم، تحقيق: ناصر عبد الكريم العقل، دار عالم الكتب، بيروت، چاپ هفتم، 1419ق، ص294-295
علی اصغر رضوانی، سلفی گری و پاسخ به شبهات، انتشارات مسجد جمکران، قم، 1373، ص370-373.