سلام خطابی مسلمانان در پایان نماز، نشان دهنده این است که پیامبر (ص) صدای همه را می‌ شنوند. باید به برقعی و امثال او گفت که اگر پیامبر خدا (ص) سلام آنها را نمی‌ شنود، پس این کار همه مسلمانان لغو است و اگر می‌ شنوند، پس قطعاً توسلات ما را نیز می‌ شنوند و به آنها پاسخ می‌ دهند.

امامت، عهد الهی است و هر کسی که شایسته آن باشد به این عهد مفتخر می‌ شود و طرف عهد، خود خداوند است و فقط به افراد معصوم اعطاء می‌ شود. فرد معصوم را هم خدا می‌ شناسد؛ زیرا او تنها کسی است که از ضمیر و اسرار انسانها با خبر است.

یکی از مسائلی که سید ابوالفضل برقعی آن را انکار کرده، مسئله علم غیب پیامبر (ص) و ائمه (ع) است و در این زمینه می‌ نویسد: روشن است كه رسول خدا (ص) و ائمه (ع) غيب نمی‌ داند و عالم به غيب نيستند.

سید ابوالفضل برقعی، از روحانیون معاصر است که عمده اندیشه وی، ترکیبی از قرآن بسندگی و نفی عقاید شیعی است. وی ادعا می کند که امیرالمؤمنین (ع) در خطبه 228 نهج البلاغه خليفه دوم، عمر بن خطاب را تمجيد کرده است.

ابوالفضل برقعی در مقدمه کتاب شاهراه اتحاد می‌نویسد مخفی و پوشیده نیست که فرقه شیعه امامیه مسأله امامت را از اصول دین و مذهب و منصوص از جانب خدا و رسول (ص) می‌‌داند و مدرک و مستند شیعه در این گفتار و عقیده، فقط اخبار و احادیثی است که در کتب شیعه ذکر شده است و لا غیر. اما در حقیقت این کلام برقعی افترایی بیش نیست.

برقعی از بزرگان قرآنیون می‌گوید: «نباید با بهانه تأویل قرآن، آیات متشابه، عدم تفسیر به رأی و آیات متعارض در قرآن، مردم را از رجوع به قرآن بازداشت.» آیاتی که قرآن را "بیان للناس"، "هدی للناس" معرفی کرده، نشان از روشن بودن قرآن و بی‌نیازی آن به حدیث است. مشکل برقعی این است که فقط آیاتی که به نفع نظر اوست می‌آورد و آیاتی را که روشنی را در سینه اهل بیت (ع) دانسته لحاظ نمی‌کند.