امام سجاد
پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ علمای اهل سنت از امام سجاد علیه‌السلام بسیار تجلیل کرده‌اند؛ زُهری از علمای اهل سنت می‌گوید: «بیشترین هم‌نشینی من با علی بن حسین بود، و هیچ کس را فقیه‌تر از او ندیدم.» ذهبی می‌نویسد: «علی بن الحسین به خاطر شرافتش، سیادتش، علمش، خداترسی‌اش، خداشناسی و کامل
امام علی بن الحسین (ع) شخصیتی الهی است که در دوران حیات طیبه خود با سلاح دعا و علم و زهد و عبادت، دین مبین اسلام را از طواغیت جاهلیت، محافظت کردند. میلاد امام زین العابدین (ع) سبب آن شد تا مخلوقات خدای رحمان، روح عبادت و بندگی را در دعاها و سخنان و کلام حضرتش حس و درک کنند.
تاریخ گواه است که امام سجاد (ع) در طول سی و چهار سال فعالیت، شیعه را از یکی از سخت ترین دوران های حیات خویش عبور داد؛ حضرت توانست شیعه را حیاتی نو بخشد و زمینه را برای فعالیت‌های آینده امام باقر (ع) و امام صادق (ع) فراهم کند.
پیشوایان معصوم، در ترویج فرهنگ اسلامی و آموختن آن به انسان‌های تشنه معرفت، تلاش کرده و در عید فطر در آزادی جسم آنان کوشیده، بلکه افکار و اندیشههای آنان را نیز از بند جهل و غفلت و خرافه‌پرستی رها میساختند؛ سیره امام سجاد (علیه‌السلام) شاگردانی برای امامان بعدی با لقب «مولی علی بن الحسین» ایجاد کرد.
ابن‌تیمیه از فضایل امام سجاد ایراد گرفته که اینکه گفته شده پیامبر لقب «سیدالعابدین» به ایشان داده، هیچ کسی چنین روایتی نقل نکرده است؛ با بررسی کتب رجال اهل سنت می‌بینیم این لقب برای ایشان بسیار به‌کار برده شده و روایت معتبری که این خبر را نقل کرده با چند سند در کتب اهل سنت آمده است.
علی بن الحسین (علیهما السلام) معروف به زین العابدین و امام سجاد، همانند پدر بزرگوارشان و اجداد طاهرینش (علیهم السلام)، شخصیتی والا و بی‌نظیر داشت و هم‌چون آنان انسانی کامل و وارسته بود، به‌طوری‌که می‌توان او را به‌عنوان الگوی یک انسان تمام نمای ممتاز برای همگان معرفی کرد، چرا که شخصیت آن حضرت در تمام ابعاد کامل و تام بود.
زندگی سراسر نور و برکت امام سجاد (ع) توأم با ویژگی هایی است که علمای اهل سنت، به ثبت و ضبط آن پرداخته اند. آنچه بیش از همه در زندگانی حضرت درخشش دارد، حضورشان در نهضت امام حسین (ع) است. تربیت شاگرد و بیان توحید ناب محمدی، در قالب دعا و مناجات نیز از ویژگی های منحصر به فرد ایشان است.
امام سجاد (ع) یادگار کربلای معلی، شخصیتی بودند که در زمان حیاتشان به خداترسی و خداشناسی و زهد و تقوا شهرت داشتند. حضور در قیام کربلا، چهره ای شجاع و دلاور از امام زین العابدین (ع) به ثبت رسانده است. حضرت صاحب فضائلی بودند که هر کدام از آنها به تنهایی، دریایی از معارف را در دل خود جای داده است.
کرامات و فضائلی که از حضرات معصومین (ع) در زمان حیات طیبه آنان اتفاق اتفاده، به دست علمای شیعه و اهل سنت ثبت و ضبط شده است. فضائل و کرامات مذکور از اهل بیت (ع) سبب شده که تا زمان کنونی، بسیاری از مسلمانان از دریای بیکران فضائل اهل بیت (ع) استفاده کنند. ابونعیم اصفهانی در کتاب خود به برخی از این فضائل اشاره کرده است.
جهاد با طاغوت و دفاع از ولایت آل الله (علیهم‌السلام) با خطبه‌های بصیرت‌افزا، تا تربیت شاگردانی عالم و فقیه و گریه‌های مداوم برای مظلومیت خامس آل کسا (علیهم‌السلام) و بیان دعاهای نابی که سبب اتصال روح به عالم ملکوت می‌شود، گوشه‌ای از زندگانی سراسر برکت امام علی بن الحسین (علیهما‌السلام) است.
مولوی اهل سنت آقای گرگیج اخیراً در گفتاری جاهلانه و اشتباه ادعا کرده در نبرد بین اعراب با لشکریان یزدگرد، بعضی از دختران پادشاه ایران به اسارت سپاه عمر بن خطاب درآمدند و آنان به این وسیله اسیر شده و به مدینه آورده شدند. در صورتی که شواهد بر خلاف این ادعا دلالت دارد.
اندیشمندان و کشیشان با بصیرت مسیحی، ظرفیت‌های ناشناخته‌ای جهت معرفی سیره و معارف مکتب تشییع هستند. «میشل کعدی » مسیحی از محبین اهل بیت(علیهم السلام ) و خالق آثار ماندگار در معارف امامان شیعه اثنا عشری ، یکی از همین سرمایه‌‍‌های گرانسنگ است.
مصطفی آزمایش شیخ ماذون فرقه گنابادی در سخنای مدعی شد که حتی امام سجاد (ع) نیز برای امامت خویش نصی نداشت. لذا مجبور شد در مجادله‌ای که با محمد بن حنفیه داشت، کار را به محاکمه با حجرالاسود بکشاند. درحالی‌که امامت یک مقام الهی و منصب ربانی است، مسئولیت اعطاء آن تنها به‌دست خداوند متعال است و ادله و نصوص فراوانی بر امامت امام سجاد (ع) وارد شده است.
امام سجاد چهارمین پیشوای شیعیان، بعد از شهادت پدرشان و جوّ خفقان آن زمان که زمامداران ستمگر آشکارا به احکام اسلام دهن کجی می‌کردند و جامعه را چنان به فساد آلوده کرده بودند که قیام و اصلاح ناممکن شده بود، از این‌رو برای انجام رسالت خود که هدایت و تربیت انسان‌ها بوده است، با توسل به شیوه دعا و نیایش از مکتب غنی تشیع علوی پاسداری کردند.