اسلام ناب
وارث نبوت، امام امت، عصاره خلقت و پرچمدار توحید و رهایی، حضرت مهدی ولی عصر (عج) است.
در روایتی امام علی (ع) امید آفرین در آخرت شمرده شده است؛ در پایان همین روایت نیز به تغییر دنیا به دست توانمند امام زمان (ع) اشاره شده است؛ در این صورت، هم امید در دنیا و هم امید در آخرت، اهل بیت (ع) هستند.
روایات زیادی به ولادت امام زمان (عج) و زنده بودن او تصریح دارند؛ همین آموزه که خبر از زنده بودن شخصی (غائب) می‌دهد که قدرت بازسازی معنوی و مادی انسان‌ها را دارد، مایه امیدآفرینی است.
امام صادق (ع) در روایتی که درباره غیبت امام زمان (عج) سخن گفته‌اند، این غیبت را آزمایش شیعیان دانسته و به خواندن دعای خاصی در ایام غیبت، سفارش می‌کنند؛ خوب است که ما نیز بعد نمازها، دست حاجت خود را به آسمان بلند کنیم و از خدا بخواهیم که توفیق معرفت به خودش، پیامبر و امام زمان را به ما عنایت کند که شرط نجات در زمان غیبت، کسب این معارف است.
امیدواری به آینده‌ای روشن، یکی از لوازم و ارکان مهم سبک زندگی مهدوی است؛ چون اعتقاد به مهدویت و فرج آن حضرت به انسان منتظر، امید می‌بخشد.
ناامیدی، انسان را منزوی، خانه‌نشین و بی‌خاصیت می‌کند و از نگاه اسلام، جزء گناهان کبیره به شمار می‌آید و از وسوسه‌های شیطانی است؛ به گواهی آیات قرآن، ابعاد وسوسه شیطان بسیار متنوع است؛ اما یکی از مهم‌ترین آن‌ها، وعده فقر و مأیوس کردن آدمی از بی‌نیازی است.
شيعیان طبق عقيده‌اى كه به وجود امام زنده دارند، هرچند او را در ميان خود نمى‌بينند، اما خود را تنها نمى‌دانند و اثر روانى اين عقيده، در روشن نگه داشتن چراغ اميد در دل‌ها و وادار ساختن افراد به خودسازى و آمادگى براى آن قيام بزرگ جهانى، كاملاً قابل درک است.
باور به مهدویت و اندیشه ظهور حضرت مهدی (عج)، بخش مهمی از عقاید اسلامی به حساب می‌آید که بر اساس بشارت‌های پیامبر خدا (ص) میان تمام فرقه‌ها و مذاهب اسلامی، شکل گرفته است.
نظارت حضرت مهدی (عج) به عملکرد ما، به عنوان یکی از زنده‌ترین آموزه‌های مسئله مهدویت، در اندیشه امام خمینی(ره) به صورتی زیبا مطرح شده است.
اعتقاد به رجعت یکی از مصادیق امید آفرین است. رجعت زنده شدن گروهی از مردگان و بازگشت آنان به دنیا در دوران ظهور حضرت مهدی (عج) است. رجعت از اعتقادات شیعه است و برای اثبات آن می‌توان به آیات و روایات استناد کرد.
خورشید پشت ابر، هرچند قابل رؤیت نیست، اما گرمایش نویدبخش و امیدآفرین تمام شدن روزهای سردی و تاریکی است. امام عصر (عج) در روایتی با بیان این تشبیه، وجود با برکتشان را به خورشید پشت ابر تشبیه کرده و وجود مقدسشان را امانی برای اهل زمین دانسته‌اند.
هر انسان مؤمنی ممکن است خواسته یا ناخواسته و در موقعیت‌های مختلف، گرفتار شرک خفی شود و علل و اسباب زمینی را در کنار علت و سبب اصلی قرار دهد؛ به افرادی متوسل و امیدوار شود و یا از عواملی ترسان باشد که در مقابل اراده الهی، هیچ جایگاهی ندارند. امید به خدا، موجب رویش امیدها و نتایج فزاینده می‌شود.
توکل به خدا باعث امید می‌شود؛ وقتی کسی به خدا امید داشته باشد، به پیروزی خواهد رسید؛ توکل از مفاهیمی است که میوه مبارک و شوق‌انگیز تعالیم انبیاست و جای آن در تعالیم بشری خالی است؛ البته توکل بخش جدایی ناپذیر کار و تلاش است و با سستی، کاهلی سازگار نیست.
یکی از عوامل امیدواری انسان، ضعف دشمن و فرسودگی جبهه مقابل و زوال تمدن غرب است؛ عمر و مهلت طولانی برای فرعونیان، نتیجه‌ای جز غرق شدن در باتلاق گناهان ندارد؛ هم‌چنانکه به ابلیس تا روز رستاخیز مهلت داده شد. پیروزی پیامبران (ع) بر حکومت‌های ستمگر و نابودی و فروپاشی بعضی از قدرت‌های مردم‌ستیز معاصر نشان از عاقبت دشمنان است.