پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ ضرورت تقویت روحیه امیدوارانه در این دنیا بر کسی پوشیده نیست. هیچ چیز مانند امید، نمی‌تواند روحیه انسان را زنده نگه دارد و اساساً باید گفت که انسان به امید زنده است و شخص ناامید در باطن، همچون مرده‌ای است که راه می‌رود. در این صورت اگر تقویت امید در این دنیای فانی که همچون خانه‌ای موقت است، از این جایگاه والا برخوردار است، پس نسبت به آخرت و دنیای دیگر چه باید گفت؟! آخرتی که ابدی و جاودان است.

طبق روایتی حضرت امیرالمومنین علی (علیه السلام) مایه امید و امید‌آفرینی در آخرت است. نعمانی در کتاب خود می‌نویسد: «چون روز رستاخيز شود، مردم بر چهار صنف به محشر مى‌‏آيند: صنفى سواره و صنفى پياده و صنفى وارونه و سر به زير و صنفى در حالى‌كه به صورت‏‌هاشان افتاده‌‏اند؛ ... آنان كسانى هستند كه آتش، چهره‌‏هاى آنان را كباب می‌كند؛ ... به كعب گفته شد: اى كعب! آنان كه به صورت‏‌هايشان افتاده‌‏اند و در چنان حالند، چه کسانی هستند؟ كعب گفت: آنان در گمراهى و ارتداد و پيمان‏‌شكنى بوده‌‏اند؛ ... ایشان در حالی خدا را ملاقات كنند كه با خليفه‏ و وصى پيامبرشان ... جنگ كرده‌‏اند و با كسى‌ كه در روز آخرت، پرچمدار و صاحب حوض است و مايه اميد و اميدبخش در آن جهان است‏ نبرد داشته‌‌اند. کعب در ادامه ضمن قسم خوردن گفت: «این شخصی که صاحب حوض و پرچمدار است، همان على (علیه‌السلام) است.‏.. امام مهدی (علیه السلام) از فرزندان امام علی (علیه السلام) است و دنیا را تغییر خواهد داد»[1]

با توجه به روایت مذکور باید گفت که مهمترین سرچشمه‌های امید را در دنیا و آخرت در وجود اهل بیت (علیهم السلام) جستجو کرد. 

پی‌نوشت:
[1] نعمانی، محمد بن ابراهیم، الغیبه، ترجمه سید احمد فهری، تهران، 1362 ش، چاپ چهارم، ص165. با کمی تصرف در معنا.