پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ انتظار فرج از آن جهت مورد تأکید و توصیه اهل بیت (علیهم‌السلام) قرار گرفته است که در قلب شیعه منتظر، امید به آینده را پدید می‌آورد و همین امید، نقش بزرگی در زندگی شخص منتظر دارد.

حضرت امیرالمومنین (علیه‌السلام) می‌فرماید: «إنتظروا الفَرج و لا تَیأسوا مِن رَوح الله فإنَّ أحبَّ الاعمال إلی الله عزَّ و جلّ إنتظار الفرج مادامَ عَلَیه المؤمن.[1] منتظر فرج (از جانب خدا) باشید و از رحمت و دستگیری خداوند ناامید نباشید. همانا دوست داشتنی‌ترین کارها در پیشگاه خداوند عزّوجل انتظار فرج است تا وقتی که مؤمن، این حالتِ خود را حفظ کند.»

انتظار فرج یعنی اینکه در گرفتاری‌ها، امید به رحمت خداوند داشتن؛ هر قدر اعتقاد به توحید در انسان قوی‌تر باشد، انتظار فرج در او بیشتر و شدیدتر می‌شود. به همان اندازه که یأس از رحمت خداوند، مبغوض ذات مقدسش است، انتظار فرج، محبوب اوست و این‌که شخص منتظر، به بودن در این راه می‌اندیشد نه رسیدن و چون امیدوار است، در راهِ رسیدن به هدف، تلاش می‌کند و هر چه امیدش در این راه بیشتر باشد، یقیناً سعی و تلاشش هم بیشتر خواهد بود، همان‌گونه که امام علی (علیه‌السلام) می‌فرمایند: «کُلُّ مَن رَجا، عُرِفَ رَجَاؤُهُ فِی عَمَلِه.[2] هر کس امید داشته باشد، این امید از عمل وی شناخته می‌گردد.»

در نتیجه باید گفت که امیدواری به آینده‌ای روشن، یکی از لوازم و ارکان مهم سبک زندگی مهدوی است؛ چون اعتقاد به مهدویت، به انسان امید می‌بخشد؛ انسان‌هایی که منتظرند تا روزی مردی الهی، آن‌چه را آرزوی بشریت است، برآورده کند.

پی‌نوشت:
[1]. مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج51، ص123.
[2]. نهج البلاغه، خطبه 160.

محسن زمانی