پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از تشبیه‌هایی که برای دوران غیبت وجود مقدس امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) بیان شده، تشبیه حضرت به خورشید پشت ابر است. شیخ طوسی در کتاب الغیبه، با بیان روایتی از امام عصر (عجل‌الله‌فرجه) به نقل از حضرت می‌نویسد: «وأما وجه الانتفاع في غيبتي فكالانتفاع بالشمس إذا غيبتها عن الابصار السحاب وإنی لأمان أهل الأرض كما أن النجوم أمان لأهل السماء.[1] چگونگى بهره‌مندى از وجود من در دوران غيبتم، همچون بهره‌اى است كه از خورشيد مى‌برند، آن‌گاه كه ابر آن را از ديدگان نهان مى‌كند. من امان برای اهل زمین هستم، همان‌گونه که ستارگان، امان برای اهل آسمان هستند.»

نکته‌ای که در این باره باید مورد توجه قرار گیرد، آن است که اگر کسی در بیابان، راه را گم کند، با نگاه به آسمان و ستارگان، راه را پیدا می‌کند؛ زیرا در تاریکی شب، تنها نور ستارگان آسمان است که برای در راه مانده، امیدآفرین است و امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) همانند ستارگان آسمان، راهنمای گمشدگان دنیا هستند و افراد را به سرمنزل مقصود خواهند رساند. هم‌چنین باید گفت، تشبیه به خورشید پشت ابر، مفهومی زیبا دربردارد که تفکر در آن برای هر مؤمنی، امیدآفرین است.

قطعاً خورشید پشت ابر، برای انسان‌هایی که گرفتار سردی روزگار شده‌اند و با مشکلات فراوان دست و پنجه نرم می‌کنند، باعث دلگرمی می‌شود؛ امام عصر (عجل‌الله‌فرجه) نیز با آنکه جمال مبارکش رؤیت نمی‌شود و همگان از مکان حضور حضرتش آگاهی ندارند، همانند خورشید عالم تاب، باعث دلگرمی مؤمنین و امیدآفرین دل‌های خسته هستند. این سخن، گویای آن است که اگر چه از پشت ابرها نور خورشید به طور مستقیم به اهل دنیا نمی‌رسد، اما قطعاً گرمای خورشید، امیدبخش درماندگان است.

پی‌نوشت:
[1]. شيخ طوسی، الغيبة، ص292، چاپ اول، مؤسسة المعارف الإسلامية - قم مقدس، شعبان 1411 هـ ق.

محمدجواد مهریار