با توجه به عناد و دشمنی که از جانب وهابیت، با اهل بیت و خصوصا امیرالمومنین (علیه السلام) وجود دارد، همواره سعی در تخریب شخصیت ایشان و حتی نسب ایشان دارند به گونه ای که مثلا با ایجاد شبهه نسبت به قبول اسلام و یا عدم آن از ناحیه ابوطالب، در مسلمان بودن او تشکیک وارد کرده و با کنایه از این موضوع، شیعیان را از رفتن به زیارت قبر ایشان بر حذر می‌دارند.

از جمله شبهاتی که پیروان اهل‌سنت به شیعه وارد می‌کنند این شبهه می‌باشد که چرا از منظر شیعه، دخت پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) بر همسران ایشان برتری دارد؟ در این مقاله به بررسی و پاسخ این شبهه می‌پردازیم.

شیعه معاویه را شخصی طالم می خواند چرا که او در حق شیعیان و امام شیعیان ظلم و جفا کرده بود. حال با این وجود شبهه شده که چرا با وجود ظالم بودن معاویه، امام حسن(ع) حکومت مسلمین را به او واگذار کردند؟ جواب این سوال به سادگی داده می شود که صلح امام حسن(علیه السلام) به‌خاطر تحویل حکومت به معاویه نبوده، بلکه ایشان یاوری نداشتند

اگر برای کسی ثابت شد که امام حسن علیه السلام امامی است به حق دیگر عذر و بهانه‌ای برای مخالفت از او (آن هم برای شخصی مثل امام حسین علیه السلام) باقی نمی‌ماند.چرا که امام معصوم است و طبق آیه اولى الأمر اطاعت مطلق از امام واجب است و خداوند به همه ما دستور داده است که از تمام فرمان‌هاى امام اطاعت کنیم؛ همان طورى که لازم است از تمام دستور‌هاى خدا و پیامبرش اطاعت کنیم.

اهل سنت و وهابیون می‌گویند : آیه تطهیر «إِنَّما يُريدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَ يُطَهِّرَكُمْ تَطْهيراً»؛ «خداوند اراده کرده تا پليدى و گناه را منحصرا از شما اهل بيت دور كند و كاملًا شما را پاك سازد»، در شان و منزلت زنان پیامبر نازل شده است.
به این استدلال که آیه می‌فرماید: «وَ قَرْنَ في‏ بُيُوتِكُنَّ وَ لا تَبَرَّجْنَ تَبَرُّجَ الْجاهِلِيَّةِ الْأُولى‏ وَ أَقِمْنَ الصَّلاةَ وَ آتينَ الزَّكاةَ وَ أَطِعْنَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ إِنَّما يُريدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَ يُطَهِّرَكُمْ تَطْهيراً »؛ «و در خانه‏ هاى خود بمانيد، و همچون دوران جاهليّت نخستين (در ميان مردم) ظاهر نشويد، و نماز را برپا داريد، و زكات را بپردازيد، و خدا و رسولش را اطاعت كنيد؛ خداوند فقط مى‏ خواهد پليدى و گناه را از شما اهل بيت دور كند و كاملًا شما را پاك سازد.»

یکی از علل اصلی بیان نکردن خطبه غدیر و عمل نکردن به مقتضای حدیث غدیر ترس و هراسی بود که صحابه از حاکمیت داشتند. آنها به خاطر ترس از دست دادن جانشان تقیه کرده و حدیث غدیر را بیان نمی‌کردند.