یکی از مخاطبین بزرگوار صفحه طریقت‌نامه در باب ازدواج موقت سؤال کردند که به چه دلیل، شیعیان به حلال بودن ازدواج موقت اصرار دارند؟ اساساً آیا ازدواج موقت، دارای ریشه و اصلی در اسلام است؟
برای پاسخ به این سوال توجه به نکات ذیل ضروری است:
ابتداء باید گفت که پیش از تاکیدات ائمه معصومین (علیهم‌السلام) بر امر ازدواج موقت، خود قرآن بر جواز این امر دلالت دارد و هیچ کس مدعی وجوب آن نیست و این آیه شریفه، تنها در مقام بیان جواز شرعی و حلیت این ازدواج است.
خداوند در این‌باره می‌فرماید: «وَ أُحِلَّ لَکُم مَّا وَرَاءَ ذَالِکُمْ أَن تَبْتَغُواْ بِأَمْوَالِکُم محُّْصِنِینَ غَیرَْ مُسَافِحِینَ فَمَا اسْتَمْتَعْتُم بِهِ مِنهُْنَّ فََاتُوهُنَّ أُجُورَهُنَّ فَرِیضَةً وَ لَا جُنَاحَ عَلَیْکُمْ فِیمَا تَرَاضَیْتُم بِهِ مِن بَعْدِ الْفَرِیضَةِ إِنَّ اللَّهَ کاَنَ عَلِیمًا حَکِیمًا.[نساء/24] و هر زنی غیر آن‌چه ذکر شد، شما را حلال است که به مال خود به طریق زناشویی بگیرید، نه آن‌که زنا کنید، پس چنان‌چه از آن‌ها بهره‌مند شوید، آن مهر معیّن که حق آن‌هاست به آنان بپردازید، و باکی نیست بر شما که بعد از تعیین مهر هم به چیزی با هم تراضی کنید (و بدانید که) البته خدا دانا و آگاه است.»
قرطبی از علمای اهل‌سنت ذیل این آیه می‌نویسد: «جمهور گفته‌اند که مراد از این آیه، نکاح متعه در صدر اسلام است.»[1]
ابن‌کثیر، یکی دیگر از علمای اهل‌سنت پس از نقل آیات مختلف می‌نویسد: «هيچ شكی در اين نيست كه متعه در ابتدای اسلام جايز بوده است.»[2]
پس در این صورت باید گفت که بنا به نظر علمای اهل‌سنت، ازدواج موقت در ابتدای اسلام مشروع بوده است و نیازی نیست که ائمه برای آن مشروعیت قائل باشند.
حال بحث این است که چه کسی از تداوم این مشروعیت جلوگیری کرده است؟
کتب اهل‌سنت به صراحت پاسخ این سوال را داده است!
شمس الائمه، سرخسی، یکی از علمای مطرح اهل‌سنت در این‌باره می‌نویسد: «با روايت صحيح از عمر (خلیفه دوم) نقل شده است كه وی مردم را از متعه نهی كرد، پس او گفت: دو متعه در زمان رسول خدا (صلی‌الله‌عليه‌وآله) حلال بود؛ متعه زنان و حج تمتع. ...»[3] با توجه به این روایت صحیح، عمر بود که از متعه نهی کرد!

پی‌نوشت:

[1]. «و قال الجمهور: المراد نکاح المتعة الّذی کان فی صدر الاسلام.» الجامع لأحکام القرآن، قرطبی، دار الشعب، قاهرة، ج5، ص130. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[2]. «وقد استدل بعموم هذه الآية على نكاح المتعة ولا شك أنه كان مشروعا في ابتداء الاسلام.» ابن‌کثیر، اسماعیل بن کثیر، تفسیر ابن‌کثیر، تحقیق: عبدالرحمن المرعشلی، بیروت، انتشارات دارالمعرفه، ج1، ص486. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[3]. «وقد صح ان عمر رضى الله عنه نهى الناس عن المتعة فقال متعتان كانتا على عهد رسول الله صلى الله عليه وسلم وانا أنهى الناس عنهما متعة النساء ومتعة الحج»، سرخسی، محمد بن احمد، المبسوط، بیروت، دارالمعرفه، ج4، ص27. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.