شق القمر، یکی از معجزات پیامبر شمرده شده، اکثر عالمان و مفسران فریقین، در کتب خود، به آن اذعان کرده‌اند؛ اما برخی از علما، در این مسأله از جهاتی تشکیک کرده‌اند؛ ازجمله می‌گویند چرا دیگر انسان‌ها و غیر مسلمانان، از آن خبری ندادند، که با بررسی دقیق می‌توان احتمال قوی داد بینندگان خارج مکه این قضیه را نقل یا مکتوب نکنند.

این‌که اموات، مخصوصاً اولیاء الهی، صدای زنده را می‌شنوند، امری ثابت شده است که مورد پذیرش مسلمانان است؛ با این حال وهابی‌ها این مسأله را رد کرده و نقدهایی نسبت به سایر مسلمانان در این مسأله مطرح کرده‌اند که پذیرفته شده نیست و تفسیرهایی ظاهرگرایانه و به‌دور از واقعیت است.

خدای متعال در آیه 97 سوره یوسف، از شفاعت طلبی فرزندان حضرت یعقوب (علیه‌السلام) از آن حضرت سخن به میان آورده است؛ از آن جایی که مانعی در کار نیست، می‌توان به‌دست آورد که این آیه، علاوه بر مشروعیت طلب شفاعت از زندگان، هم‌چنین بر جواز طلب شفاعت از اموات نیز دلالت می‌کند.

وهابیون بسیاری از اعمال مشروع نظیر واسطه قرار دادن اولیاء الهی را ناقض اسلام دانسته و بدین سبب حکم به کفر بسیاری از مسلمانان داده‌اند! حال آن‌که با مراجعه به آثار عالمان اسلامی مشاهده می‌شود، بسیاری از بزرگان، برای حل مشکلات خویش، اولیاء الهی را واسطه بین خود و خدا قرار می‌دادند.

از مسائل تأسف‌بار جهان اسلام این است که برخی از گروه‌های منفور و منحرف، نام‌های مقدسی را یدک می‌کشند؛ به جریاناتی نظیر داعش، طالبان و القاعده، «گروه‌های جهادی» می‌گویند! این نام گذاری‌ها قطعا در بلندمدت موجب کاهش ارزش این عناوین مقدس خواهد شد. پس ضرورت دارد آنان را «گروه‌های تکفیری مسلح» بنامیم.

وهابیونی هم‌چون صالح بن فوزان معتقدند طلب شفاعت از اموات، امری جاهلی به‌حساب می‌آید؛ حال آن‌که مشروعیت طلب شفاعت از اموات، ریشه در آیات و روایات متعددی دارد و طبق تصریح علمای اسلامی، طلب شفاعت از صالحین به‌صورت مطلق (اعم از زنده یا مرده بودن صالح)، یکی از امور رایج میان انبیاء عظام و سلف امت بوده است.