در طول تاریخ اسلام تنها دو گروه بوده و هستند که علاوه بر تکفیر مسلمانان حکم به اباحه خون و مال و ناموس مردم کرده‌اند. گروه اول خوارج هستند که توسط حضرت علی (علیه السلام) از بین رفتند و گروه دوم وهابیت و جریان های سلفی تکفیری هستند.

یکی از شاخصه‌های فکری و اعتقادی وهابیان، غلو این فرقه درباره پیشوایان و علمای خود است. وهابیان در حالی که شیعیان را به اتهام غلو، تکفیر می‌کنند و آنان را مشرک می‌دانند، برای بالا بردن و مهم جلوه دادن پیشوایان و علمای خود، با جعل و نسبت دادن مطالب غیر واقعی و دروغین به غلو در حق علما و پیشوایان خود پرداخته‌اند.

بسیاری از علمای اهل سنت در کتب خود یادآور شدند که معاویه دارای هیچ فضیلتی نبوده است که از جمله ایشان می‌توان به ابن تیمیه، شوکانی و العینی (شارح کتاب بخاری) اشاره کرد.

با توجه به روایت احمد بن‌حنبل که امیرالمومنین علی (ع) را به عنوان خلیفه قبول می‌کند و منکر آن را از الاغ خانه خود گمراه‌تر می‌داند، معاویه که با آن حضرت به جنگ علنی پرداخته از الاغ پست‌تر است.

سلفیه جهادی با برداشت غلط از آیه 5 سوره توبه بر این باورند که هرگاه مشرکین و کفار را مشاهده کردی باید کشت. این در حالی است که این برداشت سطحی از قرآن است. برخی از علمای سلفی مثل سید قطب و رشید رضا نیز بر این مطلب اقرار کرده‌اند که این آیه به معنای قتال مطلق نیست.

خشونت از سنت‌های وهابیان و یکی از مهمترین عوامل پیشرفت آنان می‌باشد. محمد بن عبدالوهاب با پیروی از سلف خود با کشتار مسلمانان و غارت اموال آنان و تقسیم غنائم به دست آمده از سرزمین‌های اسلامی میان وهابی‌ها، توانست پیروانی برای خود جمع کرده و تفکرات ابن‌تیمیه را احیا کند و در ادامه، همین تفکر میان وهابی‌ها رواج پیدا کرد.