یکی از نمادهای دشمنی وهابیان با پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) و اهل‌بیت آن حضرت، جرم دانستن محبت اهل‌بیت (علیهم السّلام)، تحمل نکردن فضائل آنان، برخورد فیزیکی و خانه‌نشین کردن ناقلین فضائل، جلوگیری از نقل و انتشار فضائل اهل‌بیت (علیهم السّلام) و تحمل نکردن انتقاد از امویان است. ابن قتیبه می‌گوید: بسیاری از محدثان از بازگو کردن فضائل حضرت علی (علیه السّلام) و اظهار مواردی که شایسته مقام آن حضرت بود خودداری می‌کردند. هر محدثی را که نامی از حضرت علی (علیه السّلام) می‌برد یا حدیثی درباره فضایل ایشان بیان می‌کرد، طرد می‌کردند. بسیاری از محدثان از بازگو کردن فضایل حضرت علی (علیه السّلام) خودداری نموده و به جمع‌آوری فضایل معاویه و عمرو بن عاص پرداختند، هدف اصلی آنان از جمع‌آوری فضائل معاویه و عمرو بن عاص تنقیص حضرت علی (علیه السّلام) بود، نه جمع‌آوری فضیلت برای معاویه و عمرو بن عاص.[1] که در این مقاله به دو نمونه از برخوردهای فیزیکی با دوست‌داران اهل‌بیت (علیهم السّلام) اشاره می‌نماییم:

- عامر بن واثله یکی از صحابه پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) و شیعیان امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب (علیه السّلام) است که به جرم دوستی اهل‌بیت (علیهم السّلام) مورد خشم و غضب بخاری قرار گرفته است و روایاتش کنار گذاشته شده و در بخاری نقل نشده است. خطیب بغدادی شافعی می‌گوید: از ابوعبدالله اخرم پرسیدند: چرا بخاری از ابوطفیل روایت نقل نمی‌کند؟ وی در پاسخ گفت: چون او شیعه و دوست‌دار حضرت علی (علیه السّلام) بود.[2]

- عبدالله بن محمد بن عثمان واسطی معروف به ابن‌سقّا، یکی از بزرگان و محدثین معروف و مشهور، هنگامی که در یکی از جلسات درس خود حدیث طیر را نقل می‌کند با واکنش شدید واسطی‌ها (واسط استانی در عراق که در قدیم شهری بود) رو به رو می‌شود و مورد ضرب و شتم قرار می‌گیرد. سپس از جلسه بیرون رانده می‌شود و محل نشستن او را با آب تطهیر می‌کنند. وی نیز بر اثر ابن بی‌احترامی خانه‌نشین شد و پس از آن هیچ حدیثی برای واسطی‌ها نقل نکرد.[3]

پی‌نوشت:

[1]. «و تحامی کثیر من المحدّثین أن یحدّثوا بفضائله... حتّی تحامی کثیر من المحدّثین أن یتحدّثوا بها... .» فتح الملک العلی بصحة حدیث باب مدینة العلم علی، غماری، دلیل ما، قم، ص 274.
[2]. «محمد بن نعیم الضبی قال: سمعت أبا عبدالله بن الأخرم الحافظ و سئل لم ترک البخاری حدیث أبی الطفیل... » الکفایة فی علم الروایة، خطیب بغدادی، دار الکتب الحدیثة، قاهره، ص 208.
[3]. «اتفق أنّه أملی حدیث الطائر، فلم تحتمله أنفسهم، فوثبوا به و أقاموا و غسلوا موضعه، فمضی و لزم بیته... .» سیر أعلام النبلاء، ذهبی، مؤسسة الرسالة، بیروت، ج 16، ص 352.