مکاتب اهل سنت
تنها راوی افسانه عبدالله بن سبأ، سیف بن عمر از قبیله اسید، تیرهای از قبیله بزرگ تمیم، ساکن شهر کوفه، متوفای بین سالهای 170 تا 193 قمری در زمان خلافت هارون الرشید است، که فقط به جعل تاریخ بسنده نکرده، بلکه در روایتهای ساختگیش از حدود صد و پنجاه صحابی نام میبرد، که در هیچ مدرک دیگری نامی از آنها نیامده است.
در کتب فرق و مذاهب، گاهی به نام برخی از اصحاب بزرگ ائمه، فرقههایی از غُلات را نسبت دادهاند، کسانیکه از بزرگترین متکلمان شیعه و از حافظان حریم ولایت بودند، شخصیتهای همچون زراره و هشام و دیگران که متکلمان مذاهب دیگر تاب مقاومت در برابر آنان نداشتند؛ عقاید ناروایی را به آنان نسبت دادهاند، تا آن شخصیتها را بیاعتبار نمایند.
در برخی از کتب تاریخی آمده است که: رسول خدا (صلى الله عليه وآله و سلم)، اميرالمؤمنین (عليه السلام) را به دنبال ابوبكر فرستاد، تا پشت سر ابوبكر نماز بخواند، و با این کار قصد برتری دادن ابوبکر نسبت به حضرت علی را داشته است و منظور خلافت ابوبکر بعد پیامبر هم میباشد. اما این سخنان آنها بدون دلیل و مدرک است.
قیام تاریخی مختار، یک قیام سیاسی با هدف انتقام گیری از قاتلان کربلا و براندازی حکومت بنیامیه بود. لذا مختار برای جمع کردن شیعیان به دور خود، برای انتقام گرفتن از قاتلان کربلا نیاز به تایید یکی از بزرگان اهل بیت پیامبر داشت که این تاییدیه را از محمد بن حنفیه گرفت، و قیام خود را در سال 66 هجری در کوفه بر ضد بنیامیه آغاز نمود.
سیف بن عمر تمیمی از قبیله بنیتمیم و عدنانی بود و سعی فراوانی در تحریف تاریخ به سود عدنانیها داشت؛ او شخصیتی به نام عبدالله بن سباء یهودی یمنی را مطرح کرد تا بدین وسیله، اختلافات مهم دنیای اسلام را به او نسبت دهد. همچنین عقاید مهم شیعه را به او نسبت داد تا چنین وانمود کند که اصل این عقاید از یهود گرفته شده است.
نور الدین حلبی میگوید: «امثال ابوبکر از علی شجاعتر بودند چون علی از زمان شهادت خود خبر داشت پس در جنگها با خیال راحت شرکت میکرد، اما دیگران این آگاهی را نداشتند، و در هر جنگی احتمال کشته شدن را میدادند.» در جواب این شبهه ما با آوردن روایات پیشگویی ثابت میکنیم که در سخنان رسول اکرم صحبتی از زمان دقیق شهادت علی نیامده است.
با تحقیقات دقیق تاریخی به این نتیجه میرسیم که وجود شخصی به نام عبدالله بن سبأ از نظر تاریخی نمیتواند صحیح باشد. همچنین علمای شیعه هم آن را افسانهای بیش ندانستند و منشأ آن را هم دشمنان شیعه میدانند که سعی کردند، بین شیعه و یهود ارتباطی برقرار کنند و بدین وسیله بر ضد شیعه تبلیغات کنند، تا با این روش مذهب مورد هجمه قرار دهند.
این داستان از سری داستانهای باغ گل محمدی میباشد، که نویسنده به ذکر فضیلت صلوات و به مذمت تکدی گری پرداخته و عقاید شاه نعمت الله ولی را در قالب حکایت بیان نموده است. در این داستان، چند کبوتر و یک بلبل در یک باغ گل محمدی مشغول به گفتوگو هستند؛ که کلاغ متکدی از باغ شاه نعمت الله ولی وارد بوستان گل محمدی میشود.
در حالی که همچنان یکی از مسائل اختلافی میان شیعه و سنی در بحث مهدویت، حی و حاظر بودن امام زمان میباشد و اکثر اهلسنت قائلند آن حضرت متولد نشده، اما بسیاری از نسبشناسان نیز به ولادت امام مهدی شهادت دادهاند. از باب نمونه: محمد امین سویدی در کتاب «سبائک الذهب» ضمن نشان دادن درخت نسب ائمه اطهار به ولادت امام زمان میپردازد.
عبدالله بن سبأ در کتب تاریخی بهخاطر دلایل مختلف وارد گردید ونام او در اذهان مردم ماندگار شد و اینجا بود که عقاید عجیب و غریبی را به او نسبت دادند، و لذا درباره او سخن به میان آوردند که مقام او به جایی رسید که هرگونه فساد و تباهی که در جامعه مسلمین اتفاق میافتاد به او نسبت میدادند، در حالیکه این شخص وجود خارجی نداشت
در حالیکه یکی از مسائل اختلافی بین شیعیان و مخالفین شیعه در بحث مهدویت، مسئله حی و حاضر بودن امام زمان (عج) میباشد که مخالفین قائل بر این هستند حضرت مهدی (عج) متولد نشده است و در آخر الزمان متولد خواهد شد؛ اما یکی از فقهای بزرگ شافعی به نام حصنی دمشقی ادعا کرده که از نسل فرزند امام حسن عسکری میباشد!
منزلت حضرت علی(علیه السلام) بر هیچ انسانی پوشیده نیست. چه کسانی که مرید حضرت باشند و چه کسانی که دشمنی ایشان را در دل میپرورانند. دشمنان چون میدانند که حضرت علی(علیه السلام) دارای چه مقامی در نزد خداوند است و برای اینکه این منزلت را زیر سؤال ببرند، به روایات فضائل و حتی به تفسیر آیاتی که در شأن حضرت نازل شده است، دست میبرند.
مخالفین شیعه زمانی این افسانه عبدالله بن سباء را ساختند که بازار نزاع و جنگ سیاسی در بلاد مسلمین خصوصاً در اواخر قرن اول تا اوائل قرن چهارم هجری بسیار داغ بود و به همین علت خیلی زود افسانه ساختگی عبدالله بن سباء یهودی در میان مردم رواج پیدا کرد و این شاخصه به مرور زمان به شیعه اطلاق گردید و با این شخصیت موهوم مذهب تشیع مورد هجمه قرار گرفت
در منقبت حضرت علی(علیه السلام)، روایات و کلمات بسیاری وارد شده است. این روایات آنقدر فراوان هستند که خدشه کردن در آنها امری محال است؛ چراکه تواتر اینگونه روایات بر هر انسان غیر مغرضی واضح و آشکار است. در قرآن کریم هم آیات بسیاری در شأن حضرت علی(علیه السلام) نازل شده است که یکی از این آیات، آیه 62 سوره مبارکه انفال است.