قرآنیون معتقدند فقط قرآن بر پیامبر (ص) وحی شده است و سنت آن حضرت، منشأ وحیانی ندارد؛ لذا فاقد حجیت است. اما از نگاه قرآن کریم، آیات متعددی دال بر وجود وحی دیگر، غیر از وحی قرآنی دارد و از نظر حجیت، مثل وحی قرآنی است و آن همان سنت است.

در مقابل کسانی که منکر حجیت سنت اهل بیت هستند باید گفت که اساس حجيت این سنت قبل از هر چيز حديث ثقلين است كه تمسك به عترت را در كنار قرآن واجب کرده است. اين حديث شريف ميان اهل سنت و شيعه متواتر است و 36 نفر از صحابه آن را نقل كرده‌اند.

جریان قرآنیون در مفهوم گیری از آیات، کلام الهی را بی نیاز از سنت دانسته و آیات الهی را برای همه قابل‌ فهم می دانند؛ در صورتی که سعادت انسان در دنیا و آخرت وابسته به شناخت دقیق آموزه‌های اسلام و عمل به رهنمودهای آن است که این رهنمودها علاوه بر قرآن، به واسطه سنت هم بیان شده است.

علامه طباطبایی در مورد حجیت سنت و احادیث پیامبر (ص) می گوید: قول رسول خدا (ص) هم در بیان آیات قرآن و هم در تفسیر آن، چه آیاتی که نسبت به مدلول خود صراحت دارند و چه آنهایى که متشابهند، حجت است.

سنت، بعد از قرآن دومین منبع استنباط احکام نزد شیعه و اهل سنت بوده و بسیاری از احکام فقهی که توسط پیامبر اکرم (ص) تشریع شده در قالب احادیث و روایات به ما رسیده است؛ اما عده‌ای فقط قرآن را تنها منبع و مصدر تشریع دین می‌دانند، مانند فرقه قرآنیون که فقط قرآن را حجت می‌دانند و سنت را انکار می‌کنند.

مبین بودن قرآن بی تردید بدین معنا نیست که همه معارف قرآن برای همه مردم واضح و روشن است و نیازی به تفسیر و تبیین ندارد؛ بلکه معارف قرآن مراتبی دارد و هر کس به حسب استعداد و ظرفیت فکری و روحی خود از روشنایی و روشنگری این کتاب آسمانی، پرتو می‌گیرد.