تصوف
از مسائلی که در بین صوفیان وجود داشته و این فرقه را بی‌اعتبار می‌کند، مسئله التقاطی بودن آن است که بسیاری از محققین، منشأ و سرچشمه‌ی تصوف را برگرفته از مکاتب، ادیان و مذاهب دیگری غیر از اسلام هم دانسته‌اند، که بعضی از صوفیان هم به این مسئله اعتراف کرده‌اند و این در در حالی است که صوفیان خود را از مسلمانان راستین دانسته و تصوف را برگرفته از اسلام می‌دانند.
در اینستاگرام بحثی را مطرح کردیم درباره انجام کارهای عجیب و غریب برخی از فرق صوفیه که در بدن خود سیخ و چاقو فرو می‌کنند و کارهای خارق العاده ای انجام می‌دهند و این اعمال را از انحرافاتی به شمار آوردیم که متصوفه آنها را از کرامات و حتی معجزه ایشان می‌دانند. درحالی‌که این اعمال حتی با تعریف معجزه در اسلام نیز در تضاد است.
اکثر مریدان صوفی بدون کوچک‌ترین تحقیق و تفحصی هر سخنی را از بزرگان و مشایخ خود می‌پذیرند. به‌عنوان مثال بیشتر مریدان صوفی بسیاری از علمای بزرگ همچون شهید ثانی یا فیض کاشانی و شیخ بهایی را صوفی قلمداد می‌کنند، چون که مشایخ صوفیه این عالمان را صوفی خوانده‌اند. درحالی‌که هر کدام از این عالمان در زمان خود یا صوفیگری را رد کردند یا در رد تصوف کتاب نوشته‌اند.
یکی از وظایف شیعیان چه در زمان حضور امام معصوم (ع) و چه در زمان غیبت امام زمان (ع)، ولایت‌پذیری و دست بیعت با آنان است. لذا اگر کسی مانند اقطاب صوفیه با ادعای جانشینی امام، مردم را وادار به بیعت با خودشان کنند از انحرافات و بدعت‌هایی است که مورد مذمت اسلام و اهل‌بیت (ع) نیز قرار گرفته است.
در بین صوفیان سلطان علیشاهی نعمت اللهی، مرسوم است که خود را از شیعیان دانسته و امامان اثنی عشری را به امامت قبول دارند، ولی سران این صوفیان، که آنان را در سلسله خودشان جای داده‌اند، مذهبی غیر شیعه داشته‌اند. بنابراین بین صوفیان اختلاف شده که چه مذهبی را قبول کنند و این شیعه‌گری صوفیان فقط در ظاهر بوده و در عمل هیچ تناسبی با شیعه واقعی ندارند.
در مسلک صوفیه اعتقادات خاصی رواج دارد که می‌توان گفت از بدعت‌ها و انحرافات این فرقه است، که یکی از این موارد توهین و گستاخی بعضی از صوفیان نسبت به ساحت مقدس حضرت رسول اکرم (ص) بوده که در کمال وقاحت علاوه بر اهانت، خود را نیز برتر از حضرت دانسته‌اند.
خداوند متعال از میان تمام ادیان در طول تاریخ، دین اسلام را بهترین و کامل‌ترین دین قرار داده است، لذا بر تمام انسان‌ها واجب است که از دین اسلام و آخرین پیامبر پیروی کنند. اما عده‌ای از دنیا پرستان از نام اسلام سوء استفاده کرده و مذاهب و فرقه‌های مختلفی را به‌وجود آورده‌اند که فرقه‌ی صوفیه سلطان علیشاهی نمونه‌ای از آن است. سران این فرقه با تفسیر به‌رأی از قرآن و برداشت شخصی از آیات قرآن، خود را جانشین اهل‌بیت (ع) در زمان غیبت دانسته‌اند.
یکی از فرقه‌هایی که با ادعای اسلام و مسلمانی، از نام اسلام سوء استفاده کرده، صوفیه است. از دلایل بطلان این فرقه، مخلوط بودن آن با تفکرات و اعتقادات ادیان و فرقه‌های مختلف است که رهبران این فرقه وارد این مسلک کرده‌اند، در حالی که بهترین و کامل‌ترین دین، اسلامی است که توسط پیامبر اکرم (ص) برای هدایت بشر آورده‌اند.
درباره‌ی پیدایش فرقه‌ی تصوف، عوامل مختلفی ذکر شده است، اما یکی از عوامل صحیح در ایجاد این فرقه، ظهور شخصیت‌های ساختگی و به ظاهر دلسوز مانند حسن بصری، سفیان ثوری و ... بود که زهد افراطی را در دستور کار قرار داده و حتی با ائمه‌ی معصومین (ع) نیز مخالفت کردند.
یکی از اعتقادات صوفیان، عقیده به صلح کل است که نه‌تنها هیچ عقیده‌ای را غلط نمی‌دانند، بلکه صلح و آشتی و احترام به تمام عقاید را لازم دانسته و از جنگ و خونریزی دوری می‌کنند، که اغتشاشات اخیر دراویش در تهران، بطلان این ادعای آنان را ثابت می‌کند.
نفحات الانس جامی ازجمله کتبی است که در آن اغراق و مبالغه زیادی صورت گرفته است. کراماتی که از حد تصور خارج است و بعضاً در ذهن و فکر یک انسان نیز نمی‌گنجد و باور آنها غیرممکن است و دروغی بیش نیست. برخی از این دروغ‌بافی‌ها به حدی بزرگ هستند که نه در حد کرامت، بلکه در یک معجزه می‌مانند حال‌آنکه هیچ پیامبری این‌چنین معجزه‌ای نداشته است.
درحالی سران تصوف همواره غرق در ثروت بوده‌اند که برخی از مریدان آنها با فقر و فلاکت زندگی می‌کردند کما اینکه شاه نعمت‌الله ولی و ملا سلطان گنابادی از ثروت‌مندترین اقطاب نعمت‌اللهی بوده‌اند که همواره دست رد بر سینه مریدان محتاج خود زده و خساست خود را نمایان ساخته‌اند.
یکی از عقاید صوفیه شریعت‌گریزی در برابر شریعت محوری است. صوفیان در این بحث معتقد هستند وقتی یکی از صوفیه به مقامی از مقامات خاص دست یابد، تکالیف شرعی از او ساقط شده و دیگر نیازی به انجام تکالیف حد اقل در آن حال ندارد. اما این عقیده مخالف قرآن و سنت اهل بیت (علیهم السلام) است.
بایزید بسطامی از جمله شریعت گریزان صوفی است که در توجیه شریعت گریزی خود در سخنی عجیب و گستاخانه عبادت دیگر مردم را به خاطر این دانست که چون طاقت تحمل معرفت الهی را نداشتند، لذا خداوند متعال ایشان را سرگرم عبادت کرد.