پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ هر یک از صوفیه برای شریعت‌گریزی توجیهی دارند و آن را نشأت گرفته از عللی می‌دانند. بایزید بسطامی نیز شریعت‌گریزی خود را برخاسته از معرفت خود می‌داند و درباره عبادت دیگران می‌گوید: «حق‌تعالی بر دل اولیاء خود مطلع گشت، بعضی از دل‌ها را دید که تحمل بار معرفت را نداشتند، به عبادت مشغولشان کرد.» [تذکره الاولیاء، ج 1، ص 146] این سخن بایزید یعنی کوچک شمردن عبادت خداوند متعال و این سخن مستلزم این است که عبادت حضرت علی (علیه السلام) یا امام سجاد (علیه السلام) که به زینت عبادت کنندگان مشهور بود، نعوذبالله از عدم قابلیت تحمل بار معرفت بوده باشد، زیرا اگر دارای معرفت بودند طبق سخن بایزید به عبادت سرگرم نمی‌شدند. این سخن عجیب و گستاخانه نشان دهنده عدم معرفت بایزید نسبت به خداوند متعال و حتی دین اسلام است. زیرا عبادت رکن اصلی بندگی و ارتباط با خداوند متعال است که سبب ایجاد معرفت و کمال انسانی می‌شود.

پی‌نوشت:
عطار نیشابوی، فریدالدین محمد، تذکره الاولیاء، نشر دنیای کتاب، تهران، 1364، ج 1، ص 146