پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ کتاب "نفحات الانس" جامی در بین تصوف از اعتبار خاص و بالایی برخوردار است. برخی از کرامات این کتاب، به حدی عجیب‌وغریب است که خواننده را دچار بهت و حیرت می‌کند. کما اینکه جامی در نفحات الانس می‌گوید: «عشق و شور بر «شبلی» غلبه کرد، خود را در دجله انداخت، دجله با موجی او را پس زد، خود را به آتش افکند در او اثر نکرد، خود را در قفس شیران گرسنه انداخت از او رمیدند، بالای کوهی رفت و خود را انداخت، اما بادی او را در آغوش گرفت و آرام بنشاند.» (نفحات الانس، ص 267) یا می‌نویسد: «شیخ سدرائی روزی هفتاد هزار ختم قرآن می‌کرد و مولوی در هر چهار قدم یک ختم قرآن می‌کرد.» (همان، ص 563) اما دروغگویی تا کجا؟ چطور شخصیتی همچون جامی به خود اجازه می‌دهد فهم و شعور دیگران را نادیده بگیرد و این‌چنین دروغ‌هایی بگوید که در تصورات عقلی انسان نیز نمی‌گنجد. دروغ‌هایی که بیشتر به معجزه شباهت دارد تا کرامت! آنچه جامی برای شبلی نقل کرده است، به‌عنوان معجزه به‌صورت یک جا برای هیچ‌یک از انبیاء و ائمه اطهار (علیهم‌السلام) نیز رخ نداده است.

پی‌نوشت:
جامی، عبدالرحمان، نفحات الانس، ناشر اطلاعات، تهران، ۱۳۷۰، ص 267